Vulkanen, de Hilux en het best bewaarde geheim van NZ. En Gore!

Zo, op naar Gore! Gore? Ja, Gore, Southland dus! Onze nieuwe werkplek van Mei tot September. En inderdaad ja, ik moet een beetje doorschrijven.

Na een kort telefooninterview tijdens onze vakantie met de praktijk in Gore, weer via NZLocums geregeld, wilden ze ons maar wat graag een contract aanbieden. Nou dat treft, wij zagen Gore ook wel zitten! Dus op naar Gore, vanuit Auckland nog steeds. Nou dat was makkelijk, relocatie van de dokters betaald door NZLocums, dat doen wij dan graag even rustig in 10 dagen, hoppa!

Eerste stop Tongariro National Park. Voor twee weken had het hier continu geregend en wat denk je.. B&M pikken daar net die ene zonnige dag mee om de Tongariro Alpine Crossing te lopen, met wat verse sneeuw op de top van Mt Doom uiteraard, voor minder doen we het niet meer! Negen jaar geleden heb ik de tocht ook gelopen, maar aangezien de laatste uitbarsting van vulkaan Mt Ruapehu aldaar, een van werelds meest actieve vulkanen en de grootste actieve vulkaan van NZ, in 2007 is geweest, was het op zijn minst weer spannend om hem opnieuw te doen! En in denk dat ik deze tocht eeuwig zou kunnen doen zonder verveeld te raken! Wat een uniek landschap, langs vulkanen en rode kraters, lavagesteente opklauteren, langs gif groene zwavelmeren en ander blauw chemisch zwavelzuur, damp spuwende bergspleten en zwavel dampende poeltjes... een must do!

Vervolgens in Wellington onze overige bezittingen na 3 maanden weer uit de self-storage getrokken en hup de boot op en dit maal maar even de hele oost kust van het zuid eiland tackelen, want daar waren we nog niet geweest natuurlijk! Op naar Kaikoura, waar we een prachtige hike hebben gemaakt langs de kust van het Kaikoura Peninsula, een geologisch hoogstandje van miljoenen jaren oude, opgeworpen zeebodem. Vervolgens was het de hoogste tijd voor wat hydro-thermaal ontspannen, dus door naar Hamnersprings. Een toeristisch oord, maar niet minder mooi, in de bergen waar alles kan, skivelden, mountainbiken, trails, herfstbos en vooral… natuurlijke thermale baden inclusief zwavelbaden in de buitenlucht. Daar zaten we wel even goed!

De volgende dag hadden we een interessante dag te pakken met de rit van Hamner naar Oamaru. Allemachtig, door een continue stortregen zagen we op zijn tijd echt geen hand voor ogen! Doodeng! Overal overstromingen van Highway 1 in het Canterbury district en als toppunt Timaru-centrum waarbij een vrachtwagen ons door het diepe water loosde en het water ‘wegreed’ met de truck zodat het erachter voor ons net wat lager was! Opnieuw chapeau voor de Nisan Sunny! Oamaru bleek zowaar een leuk historisch stadje met veel mooie, ‘echt oude’ gebouwtjes. Het is elke keer weer hilarisch om te beseffen hoe snel we hier al blij worden van iets sfeervols of mooie architectuur die we zo nu en dan tegen komen, terwijl het vaak in het niet valt bij alle schatten aan de Amsterdamse grachten, waar we voor vertrek soms toch vrij achteloos voorbij fietsten! Al die historie in Europa is echt zo bijzonder! Dat wordt wat!

En toen was daar Dunedin weer. En…onze brommers. Kijk, het is altijd goed om grootse plannen te maken, maar het is ook erg fijn als alles uiteindelijk lukt!

De motors moesten namelijk nog naar Gore gereden worden. Oja, en ook graag starten na 2 maanden stil staan en ook hadden ze een APK keuring nodig en een nieuwe registratie voor op de weg. En het zou ook vrij prettig zijn als de zon zou schijnen op de rijdag, want zeer waarschijnlijk zou ik het anders niet overleven op mijn naked dirtbike met deze ‘diep herfst’ temperaturen.

En je raadt het al: in een time frame van 2 dagen: 1 dag stralende zon voorspeld! Fingers crossed dan maar… Aanduwen op de stijle garage afrit bleek een eitje. Op naar de ‘drive-through ANWB APK test garage’… Passed met 2 extra testrondjes van de monteur op mijn bike natuurlijk, de snoeperd. Registratie is een kwestie van geld neertellen en… dat ging soepel! Op naar Gore! State Highway 1 klinkt ‘snelweg’, maar is dus gewoon een scenic route richting het verre zuiden. En alsof we gister nog op de bikes hadden gezeten, scheurden we richting Gore, heerlijk warm in het zonnetje. Wat een toprit door werkelijk onwerkelijke, uitgestrekte glooiende biljartvelden met witte plukjes schapen.

In Gore stond de manager van mijn praktijk al klaar bij ons nieuwe huis, met onze nieuwe auto en konden we de motors direct fijn droog neerzetten. In onze nieuwe dubbele garage. Dus. En… weer door! Terug naar Dunedin, spullen overladen in de nieuwe auto, huurauto inleveren om uiteindelijk moe maar volledig voldaan van de afgelopen 3 maanden onze eerste nacht te slapen op onze nieuwe stek, in een heerlijk bed, in de heerlijke rustige Traford street in Gore! Helemaal af!

Gore dus, in Southland, het meest zuidelijke en grootste district van NZ. Gore, the Brown Trout (forel) Fishing Capital of the World….Gore, The Country Music Capital of NZ…. Hilarisch Gore dus.

Maar vooral ook ‘central’ Gore! 1,5 Uur rijden van de skipistes, 1,5 uur van het Fjordland district met de meeste ‘Great Walks’, 1,5 uur van Central Otago met wijnvelden in valleien tussen de bergen en mountainbike trails, maar tevens op 2 uur rijden van het geliefde Dunedin en op 45 minuten rijden van Invercargill, de kust en de boot naar Steward Island! (Oja, even voor de duidelijkheid, 2 uur rijden is hier even boodschappen doen!).  En uiteraard snapte de praktijk managers dat wij zeer gehecht zijn aan onze lange weekenden! Yep...hier gaan wij ons wel vermaken!

Gore, en Southland in het algemeen, hebben wij inmiddels bestempeld als het best bewaarde geheim van NZ. Voor bijna alle toeristen te ver uit de route, maar hier rij je dus echt door de ansichtkaarten van NZ heen! ‘Weids’ is hier het woord dat van toepassing is! Werkelijk oneindige, uitgestrekte, groene heuvels, akkers, schapenweiden, omringd door bergkammen waar inmiddels de eerste sneeuw gevallen is op de toppen! Waanzinnig!

En ‘Rust’ met een hoofdletter R. Maar wat wil je ook met een bevolkingsdichtheid van 0.98 inwoners per km2! (Nederland 450 inwoners/km2, Pffffff!) Rust op de wegen, waar je met gemak ’s avonds 10 minuten met je groot licht aan rijdt en ze dan zo nu en dan even dimt voor 1 tegenligger! Relaxte, Rustige mensen die het leuk vinden om een ander mens tegen te komen en een praatje te maken en Rust op de prachtige tracks die we hier hiken, geen kip te bekennen! Je wordt er erg Relaxed van!

Gore, omgeven door enorm grote boeren bedrijven, hard werkende, rugby spelende types die over het algemeen pas naar de dokter komen het echt niet meer gaat. Gore = gumboots ( rubber laarzen). Briljant! Voor de supermarkt: een rijtje beblubberde rubber laarzen, die trek je dus netjes even uit als je een boodschap moet doen, op je sokken! Hetzelfde geldt voor een biertje drinken in de bar. En de beste tot nu toe: de modderlaarsjes netjes voor de deur van het bank kantoor, in je wollen werktrui en half afgestroopte overall even een financieel praatje maken.  Nep? Fancy uiterlijk? Misplaatste arrogantie? Haast?...nog nooit van gehoord en nergens voor nodig! Doe maar gewoon ontspannen, aardig en behulpzaam tegen de ander. Gore dus!

En dan ons werk. Weer met open armen ontvangen in de praktijken en iedereen weer even behulpzaam als het gaat om zowel werk als vrije tijd! We werken hier in 2 verschillende praktijken, gescheiden door 1 straat. M werkt in Gore Medical Centre met 5 GP’s, een prive-clinic met als enige verschil iets hogere kosten voor een consult. Ik werk in het Gore Health Centre dat zijn ‘funds’ haalt uit publieke gelden, net zoals het Gore Hospital (16 bedjes en SEH) waar we aan vastzitten. Ik werk met 2 collegae, een schotse die hier al 5 jaar woont en werkt met haar gezin en een Amerikaan die hier ook long term werkt. Zeer prettige en ontspannen mensen! Naast de huisartsenpraktijk werk ik ook mee op de Spoed Eisende Hulp in het Hospital. Best wel uitdagend, aangezien bleek dat ze in dit mini ziekenhuisje niet alleen kleine kwetsuren opvangen, maar ook de hartinfarcten (die dan vervolgens per helicopter naar Dunedin worden gebracht, getrombolyseerd en wel) en hoog energetische ongelukken. De combinatie vind ik tot nu interessant! Mooi om zo mijn kennis van de acute zorg te kunnen uitbreiden! En als huisarts vind ik het heerlijk om mijn rontgen foto’s zelf al te kunnen beoordelen tijdens het spreekuur.

Zo ongeveer wekelijks hebben we 1 on-call avond, wat zoveel betekent als van 5-9pm bereikbaar zijn op je telefoon. M wordt nooit gebeld, ik de afgelopen week 2 keer. Verder hebben we ongeveer 1x in de 7 weken een weekenddienst. Dat is bij mij een zaterdag nachtdienst op de SEH of een GP weekend: on-call van vrijdag 5pm tot maandag 8pm, met op zaterdag en zondag 2 keer een uur inloop spreekuur. Tussen 9pm en 8am worden de patienten in principe gezien door de SEH, of weer naar huis gestuurd als de zeer adequate verpleegkundigen ze niet ziek genoeg vinden!

Met de ervaring uit Levin was het erg lekker beginnen hier kan ik zeggen! Bekend computersysteem, minder druk (max tot nu toe 25 patienten per dag), nog meer geduldige patienten, zeer weinig Maori met multiproblematiek en zorgontwijkend gedrag, amper visites, kundige nurse practitioners en op zijn tijd nederlandse grapjes met de oudjes.

En dan waarvoor we hier uiteindelijk zijn. Uiteraard zijn we hier direct begonnen aan het optimaal benutten van onze weekenden, en het verkennen van de nieuwe omgeving. Tijdens het eerste, prachtig zonnige weekend met morning frost zijn we op de mountainbikes gesprongen om 60 km over de Central Otago Railway Trail te biken! Een oude spoorlijn die is ongebouwd tot mountainbike trail! Ge-wel-dig! Zie foto’s! Uiteraard moesten we ook weer eens een berg op, te beginnen in onze achtertuin. Vervolgens was de hoogste tijd voor Queenstown, part 3! Na een zware klim op de Ben Lomond track kwamen we uit tussen de besneeuwde toppen, tot de knieen in de poedersneeuw, met uitzicht op de alpen en het meer! Adembenemend!

Oja, en ook stond het hokje op de TO DO list voor de ‘onverwoestbare (zie Top Gear) Toyota Hilux Surf 3.0 diesel 1994 donker blauw graag’ nog open.

Tja, als je er dan toch bent…. :D

More to come!

Groet Bon