B&M across the ditch! Expeditie Australia!

Hi Allemaal!

Allemachtig, wat gaan die weken snel! Er is amper tegen op te schrijven! Ditmaal een update over onze avonturen in australie, nog al veel, in december en januari. Met grote dank aan de weergoden, die dit eindelijk weer eens mogelijk maken. Vandaag voor het eerst in Motueka weer eens wat regen in deze droogste zomer van de afgelopen 43 jaar! Ik hou mijn hart vast voor het volgende verhaal met zo mogelijk nog meer te vertellen! Full on summer!

Maar nu eerst Ozzie...

Nadat M was teruggekeerd van een week late vergaderingen met zijn beste matties in Hong Kong, moet ook gebeuren, en ik de truck had ingepakt en echt voor de 100ste keer afscheid van ons droomhuis had genomen in Ohope, kon de lol beginnen! Maar niet voordat we nog even een klein logeerpartijtje hadden gepland bij onze vrienden in Auckland, de Horners, onze Southern Hemisphere Parents, zoals wij en zijzelf zich inmiddels noemen en zoals het ook echt voelt!  Niet meer weg te denken uit ons avontuur!

Hierna konden we echt los. Hup, expeditie ‘across the ditch’, of ook wel naar ‘our western Island’! En terecht, ik zou ook beledigd zijn als ze mij voor een Aussie hielden als ik een Kiwi was! Australie…here we come!

Op naar Perth, geinig! Een erg rijke stad door de mining industry, o.a. ijzererts, goud, aluminium, en de olie en gasvelden in western australie, een soort groene oase in de woestijn. Dit is goed te zien aan prachtige buitenwijken met enorme mediterrane villa’s, gebouwd langs de rivier die uitmond in zee bij Freemantle, de oude havenstad, tegenwoordig hipper dan hip. Dat moesten we zien natuurlijk, dus op de fietsjes gesprongen en 25 km langs de rivier afgezakt, en weer terug met de ongetrainde billetjes. Erg leuk dat Freemantle, lekker hip industrieel ingerichte koffietentjes en restaurantjes met 3 nonchalante oude heren die voor wat serious jazz zorgden. En niet te vergeten het Maritiem Museum waar dus gewoon de boeg van de Batavia ligt! Alhier voor de kust vergaan! Als ook een stuk of 5 andere grote VOC schepen! Wisten jullie dat? Bizar om de zilveren florijnen, delfts blauw en de VOC vlaggen hier te zien schitteren! Daar kan ik dan helemaal nostalgisch van worden, zo aan de andere kant van de wereld! Vervolgens nog even een roadtripje naar de Pinnacle Desert, ten noorden van Perth met onderweg vooral niets, prachtige kustlijn, en hilarische kerstversiering in de countryclub. De verse kreeft was lekker.

Vervolgens op naar de Margaret River Region, 3 uur rijden onder Perth. Je waant je hier al gauw in een soort zuid Frankrijk met overal wijngaarden, kaasboertjes, chocolade proeverijen, truffel graverijen en weilandjes met een paar koeien om het landelijk te houden. En inderdaad, de kust was ruig, bevolkt met golfsurfers aan de west kant en tropisch ontspannen aan de noordkust. Walgelijk prettig, zie foto’s! Ook BBQ-en met uitzicht vanaf de camping op de surfers in de baai moet niet vergeten worden, inclusief de mooiste sunset ever. De zeer aanbevolen hike door ‘The Giants Forrest’, ten zuiden van dit gebied, was wat verrassend voor deze verwende half-kiwi’s, maar ja, je moet in Australie natuurlijk geen dingen bezoeken die je in NZ ook hebt. Dat is wel erg makkelijk winnen.

Dus op naar het Red Centre, in het midden van Australie. Prachtige vlucht over werkelijk oneindige woestijn en zoutmeren. Aangekomen in Alice Springs werd direct weer de pijnlijke problematiek rondom de Aboriginals duidelijk. Drank, drugs en geweld is aan de orde van de dag voor velen van deze groep, waarbij of ‘op zoek naar spul’, of ‘voor pampes liggen in het park’ de meest gebruikelijke opties lijken. Een enkel groepje probeert wat schilderijtjes te verkopen. Echt ongelofelijk schrijnend, aangezien het deze Aboriginals waren die op zeer ingenieuze en nog steeds onnavolgbare wijze ruim 55.000 jaar op en met dit land wisten te leven voordat de Engelsen kwamen en de problemen begonnen. Toen we ‘s avonds, met de rest van de ‘white men’, op een leuk terras een drankje dronken, met een heel hoog hek inclusief bewaking er omheen, smaakte dat drankje toch een beetje gek. De tweede ging wel al beter met dank aan de kangoeroe burger.

Want er stond wat groots op het program voor de volgende dag dus dat moest gevierd worden! B&M, 3 weken in een Toyota Land Cruiser V8 door de Outback! Whaaa bring it on!

Na ’s ochtends om 7am eerst bijna van ons stokkie te zijn gegaan door de zinderende hitte en luchtvochtigheid, 41 graden schoon aan de haak, gingen we onze baby ophalen.  Oo wat een dikke pret op de ‘Britz-verhuur’ parkeerplaats! Frrrrrroeoemmmm Frrrrroeoemmmmm. Nadat we voor de zekerheid een GPS machine, een ventilator, extra esky en ook de satelliet telefoon erbij hadden gehuurd konden we beginnen aan de voedselvoorraad inslaan voor de eerste week. Tja, wat hou je goed in een piep klein koelkastje bij 45 graden? Oja, het beacon (noodsignaal) zat er standaard in, maar ‘vooral niet activeren als het water nog niet helemaal op is, want dan mag je de militaire reddingsoperatie zelf betalen.’ Spannend, maar zover wilden we het eigenlijk niet laten komen.

En off we were! Via de Western MacDonnell Ranges, met als hoogtepuntje zwemmen in een natuurlijke bron, op naar onze eerste nacht in de Outback op de bush camping van Ormiston Gorge. Briljant. Tent op het dak uitklappen, zeil spannen, BBQ aan, eten smaakt altijd lekkerder buiten en….. net op tijd binnen voordat een geweldig storm en onweer front over ons heen trok! Whow! Nog nooit zoveel bliksem bij elkaar gezien! Prachtig, maar Faraday was ver te zoeken met dat plastic dak van die uitklaptent bedachten we ons later!

De volgende 5 dagen hebben we ons vergaapt aan al het moois van het Red Centre. Met geweldige rode stofwolken achter de truck stoven we via de Mereenie Loop naar Yulara. Allemachtig wat was het hier warm en klam, 45 graden met gemak. En met deze temperaturen werd toch sterk afgeraden om na 11 uur ‘s ochtends nog op een berg te lopen om volledige verdamping te voorkomen. Dit resulteerde in een paar heeeele vroege zonsopkomst ochtendjes op rij!

Kings Canyon was de eerste stop, waarbij we front row op de camping onze hut hadden geparkeerd. BBQ met uitzicht op de Canyon, check! De hike over de rand van de canyon was prachtig.  Imposante gesteenten met alle kleuren uit het rode spectrum, enorme kliffen, rare erosies en formaties…één groot geologisch wonder wat in mij het geologie vlammetje weer aanwakkerde! Hoe gaaf zou het zijn als je meer dan de educatieve informatie borden zou snappen van wat je hier ziet aan aardschatten!

Vervolgens mijn geliefde Uluru! Ook wel Ayers Rock, vol met mythologie van de Aboriginals, die overigens niet altijd makkelijk te volgen is. Blauwe, boze hagedis hier, speren en een half aangeschoten emu in die gaten daar… jaja. Snap de drang tot het verklaren van deze imposante monoliet wel, wat een mysterieuze steen! Zonsondergang hier is magisch, zeker met een biertje en een kaasje voor mijn verjaardag erbij. En de Base Walk rondom de rots was echt waanzinnig! Ongelofelijk hoeveel verschillende gezichten deze steen heeft! Geprobeerd te vangen in de foto’s, lastig!

Maar vergeet ook niet Kata Tjuta, of wel ‘the Olga’s, geologisch verbonden met Uluru via  dezelfde verfrommelde aardlaag. Onwaarschijnlijk imposant, waarbij de Valley of the Winds track een must is. Maar wind…hoo maar! En dan is een luttele 7,5 km, bij 39 graden ook voor een verse 26-jarige even een hoogstandje rustig blijven en niet denken aan die heftige zonnesteek alhier opgelopen 10 jaar geleden. M vond dat geen leuk verhaal en was blij dat we het er levend vanaf hebben gebracht.

Prachtig, en door, met rood stof in alle gaten, op naar Coober Pedy, de opaal stad tussen de mijnvelden, een dagje 500 km recht door over de Stuart Highway, zwaaien naar de ‘road trains’, leuk als tussenstop gepland….Waaaanzinnig cool kan je beter zeggen! Wat een bizar, surreëel landschap hier! Geen wonder dat al die ‘outer space’ films hier worden opgenomen! Overal kaal, niets, met piramides puin van uitgegraven mijnen, ‘Danger mine shaft’ signs all over the place, het Wilde Westen gevoel en het beste: dug outs, of te wel, mensen wonen hier onder de grond! Helaas mochten wij met de truck niet in de mijn kamperen, erop mocht wel! De volgende dag hebben we zo lang mogelijk met verbazing door het stadje gereden en het museum bezocht met een replica van een dug out. Fantastisch, gewoon een deurtje in een berg waar en heel huis achter zit! Altijd tussen de 21-23 graden, geen geluidsoverlast van de buren, geen lichtvervuiling van buiten, wonen naast je werk (mijnschacht), van alle gemakken voorzien en wil je een extra kamer aanbouwen dan is dat in 24 uur gegraven, vertelde onze vrouwelijke gids, waarna ze nu wel al 1 maand bezig was met stof ruimen. Als laatste ook nog wat mooi opaal op de kop getikt, wat een mooi en vooral duur spul! (wist ik dus ook eigenlijk helemaal niets vanaf) Coober Pedy: dikke doen!!

Maar geen getreuzel, de Oodnadatta track stond voor de deur! Een beroemde off road outback track die helemaal tot aan Flinders Range in het zuiden doorloopt. Daar kwamen we ook erg voor, dus hup, met de V8 blazen door die woestijn! Geweldig! Wat en uitgestrektheid en immense leegte! Gewoon niets, in het rood, geel en wit met hier en daar een bosje of wat droog gras, gingerbiertje drinken in het beroemde hotel van het kleinste plaatsje: William Creek (6 inwoners), rijden langs een hek van het grootste cattle station van Australie: Anna Creek Station, 24.000 km2 droge ellende met 18.000 cattle en een geweldig bush camp bij Coward Springs met een natuurlijke bron waar wij dan weer in mochten. En wat doet dat water eigenlijk hier!? Ooit gehoord van het Great Artesian Basin? Dit was een soort openbaring! Zoek dat maar eens op!

En ooit gehoord van de Old Ghan railway in Australie, die deze verschillende natuurlijke bronnen en later ‘bore holes’ volgt? Gebouwd door Afghanen die met hun kamelen wel bestand waren tegen de natuurwetten van de woestijn en al dadel knagend op hun kamelen, pitjes spuugden, die nu langs de hele spoorlijn uitgegroeid zijn tot dadelbomen. (Over ‘biohazards’ en ‘pests’ gesproken!) Vol verrassende weetjes die outback.

Vervolgens reden we Flinders Ranges in, waar je ook weer gek wordt van de geologische hoogstandjes! Een echte ‘rough off road track’ door de Brachina en Bunyeroo Gorge bracht ons tot diep in het park en tot ‘diep’ in de geschiedenis van de aarde met steenlagen van een luttele 500 - 1000 miljoen jaar oud waar je doodleuk langsrijdt. En uiteraard was het de hoogste tijd om weer eens iets te beklimmen, en wat is er dan beter dan de Wilpena Pound! Dit is een immense bergketen in de vorm van een langgerekt amphitheater, waardoor het er bijna uitziet als een vulkaankrater, razend interessant hoe dit nou weer ontstaan is!

St Mary Peak, met haar 1170 meter, is de hoogste piek van dit gebergte en uitdagend om eens van dichtbij te zien. Wat een top hike met een waanzinnig uitzicht over de hele Wilpena Pound! Mijn ‘runners knee’ blessure vond het ook waanzinnig na 7 uur, maar toch: Jaja, AUS-NZ 1-1! Oo, en vergeet ook niet het campen in Flinders Range, waar de wallibies en kangoeroes gewoon tijdens het ontbijt langs huppen en de kookaburra’s los gaan met hun lachsalvo’s! Oja, en vergeet het geschreeuw van de grote zwarte raven niet, alsof er een kat wordt vermoord, niet normaal. Die zitten werkelijk overal! Wij willen onszelf geen vogelaars noemen, maar we misten onze Kiwi, Tui en Fan Tail best.

Goed, hoogste tijd voor wat stedelijk vermaak. Via de Claire Wine Valley zijn we afgezakt naar Adelaide, alwaar we op de proef werden gesteld op de kinderparadijs-camping. Glenelg alias Scheveningen badstrand, met pier, lag dan wel weer om de hoek en maakte veel goed samen met de central-delicatessen-market en de gratis cross fietsjes verhuur. Kangoeroes voeren in Cleland Wildlife park was hilarisch, zeker met die bloeddorstige Emu!

De tocht ging verder met een nacht in Coorong National Park tussen de pelicanen en een nacht op een volstrekt verlaten camping in Cape Bridgewater, met uitzicht op zee, waarbij we bijna een wilde, overstekende Koala hebben platgereden op een back road. Oepsie! Maar het bleek een conspiracy: de volgende dag had er zich een verschanst onder het dakje van het informatiebord bij Cape Nelson Lighthouse en meerdere hielden ons in de gaten vanuit de bomen bij Cape Otway later in de reis. Negeren leek ons het beste. Helaas ging dat iets minder makkelijk met alle opgeblazen, grote kangoeroe, wallibies en wombat lijkjes langs de kant van de weg. Wat een ongelofelijke road kill, maar je zal het op je ruit krijgen!

De tijd voor ons laatste deel van de rit, een ‘very beaten’ track voor de verandering, The Great Ocean Road, aangelegd na WWI door de teruggekeerde militairen als eerbetoon aan hun overleden kameraden. Nou, dat hebben die jongens leuk gedaan! Dit stuk weg voert langs een prachtige lime stone kust met hoge kliffen en prachtige rotsformaties die iedereen wel van de ansichtkaarten kent. Zoals daar zijn: De London Bridge, nu meer ‘Arc’ na de gedeeltelijke instorting in 1990, nog meer ‘The Arc’ formaties, ‘Loch Ard Gorge’ alwaar 2 overlevenden van een beroemd schipwrak romantisch zijn aangespoeld, The Steps door meneer Gibson persoonlijk uitgehak in de limestone cliff voor zijn vrouwtje en uiteraard zijn daar de ‘12 Apostles’, bij sunset, sunrise en gewoon nog een keer tussendoor. En alles even mooi, maar die 7 Apostels die nog overeind staan stelen toch wel de show!

Drie weken en 4368 km later kwamen we, rood en beblubberd, toch enigszins triomfantelijk binnenrijden in Melbourne, alwaar we weinig tijd hadden om afscheid te nemen van het monster, aangezien de Aartsbischop van Australie op ons stond te wachten! Sorry wat?

Er gaat een klein verhaaltje aan vooraf: 10 Jaar geleden verbleef ik tijdens mijn backpack reis een week bij vrienden van vrienden in Darwin. We hadden elkaar hiervoor nog nooit ontmoet, maar vanaf het eerste moment werd ik opgenomen in het gezin alsof ik daar al jaren woonde. Australie op zijn best zeg maar! De afgelopen jaren hebben we altijd contact gehouden en toen bleek dat wij in Melbourne zouden zijn, en zij inmiddels in Melbourne wonen, zou het ons niet in dank worden afgenomen als we niet een echte Engelse Kerst met het gezin kwamen vieren. Nou goed, omdat jullie zo aandringen, maar alleen als we een handje mogen schudden met de Aartsbisschop! Nou, dat bleek geen probleem, de Aartsbisschop van Australie behoort namelijk tot hun hechte vriendenclub. Ontzettend attent dat ze er ook een hele Kerstavond-mis omheen geregeld hadden in de prachtige St Pauls Cathedral en dat wij op de tweede rij zaten, als VIP’s. ‘U ook vrolijk kerstfeest meneer de Aartsbisschop!’ Briljant!

De volgende dag was het dan echt kerst volgens de kalender, right. In korte broek en T-shirt, met fikkende 30 graden werd om 10 uur ’s ochtends de champagne al open getrokken, zoals dat blijkbaar volgens goed gebruik gaat. Hierna volgden spelletjes, tussen het kokkerellen door en een steady stroom van champagne flessen en overige alcoholische versnaperingen totdat het tijd was voor het Kerstdiner. Om 1 uur ’s middags namen we binnen plaats aan een prachtige gedekte tafel bij de kerstboom alwaar een veelheid aan smakelijke, voedende Engelse wintergerechten klaarstond, inclusief een enorme kalkoen. De Christmas-crackers vlogen je om de oren, waarna rond zessen het dobbelspel om de cadeau’s eindelijk kon beginnen! Je snapt het, met stip op 1 Beste Kerst Overseas en rollend ons 4-sterren logeerbed weer in! De volgende dag vierde 1 van de dochters des huize haar verjaardag met een lunch, uiteraard op een wijngaard met heerlijk restaurant in de Hills, en ’s avonds in een hippe club in Melbourne, die je als toerist nooit zou vinden! Succes nummer 2. Derde kerstdag stond een ontbijt gepland, waarna we de familie hebben uitgezwaaid op weg naar hun vakantiehuis aan de Great Ocean Road. Wat een geweldige mensen! Aan hun gastvrijheid kun je een voorbeed nemen!

Uiteraard was het voor ons inmiddels hoog tijd om naar de cricket wedstrijd Australie-India te gaan, alwaar we aan de praat raakten met een vriendelijke local, die vervolgens 4 uur lang onder het genot van de wedstrijd en droge engelse grappen, ons zeer geduldig alle spelregels heeft uitgelegd. En na nog enkele dagen Melbourne te hebben uitgekamd vanuit een hostel met zwembad op het dak, in hartje centrum (wordt steeds gekker tegenwoordig), kunnen we nu wel zeggen dat Sydney z’n eerste plaats deelt met Melbourne. Maar goed, dat wisten we toen nog niet, Sydney here we come!

Och, en wat is dit toch een iconische stad met z’n Opera house, the Harbour Bridge, Circular Quay met alle ferries, Bondi beach maar vooral niet te vergeten Coogee beach, Manly en alle groene parken midden in deze wereldstad! Zoals daar ook zijn de Botanical Gardens! Na 4 uur vermakelijk in de rij staan en 1 uur zoeken naar nog een leeg stukje gras en het perfecte uitzicht op de harbour brigde, zaten wij er op 31 december om 2 uur ’s middags helemaal klaar voor hoor! Vervolgens bracht een parade aan Engelse mode, toeristen en onze borrelvoorraad de 10 uur wachten terug tot een luttele 2 uur gevoelstijd. Oke, 3 uur max. En toen was het moment daar… Het moment dat ik al van jongs af aan op televisie zie en het begin van een nieuw jaar symboliseert…Het grootste vuurwerkspektakel van de wereld… The Sydney Harbour Fire Works 2015!

Tja, en na 10 uur wachten wil je daar graag wel wat van zien! En nu hadden wij op slinkse wijze een groep Taiwanezen in het oog gekregen, die zich uitgaven als fotoclubje (in ieder geval op hun spandoeken) en die een verdomt goed plekje recht voor een groot gat in het Botanisch bos tegenover de Bridge had weten te bemachtigen. Beter gezegd, dit plekje hadden ze de hele dag weten te verdedigen tegen indringers, die dwingend werden verzocht ergens anders een foto te gaan maken. Kijk, Taiwanezen zijn gemiddeld 1.40m lang, wat voor ons in principe zou kunnen resulteren in vrij zicht als je alle Iphone schermpjes even wegdenkt. Nadat we dit tijdens het 9pm en 10.30pm test vuurwerk even hadden getest, waren we het erover eens dat dit de plek moest worden. En met ons nog zo’n 16.000 andere mensen. Dit resulteerde om 11.45pm uur in een boog van staande, jolige, luidruchtige, lange toeristen, om een 20 vierkante meter gebiedje met angstige Taiwanezen die door hun krachtige leiders instructies kregen hoe niet verdrukt te worden en hoe de zwaar bevochten vierkante meters te behouden door verplicht te blijven zitten en een ‘gefaseerd opstaan’ plan. Wat een tafereel en wat een angstige koppies! Uiteindelijk stonden ze allemaal en werd er lekker ingedikt, over de hun kleedjes, en ging iedereen los met z’n camera tijdens een ongeëvenaard gaaf en lang vuurwerk concert met een apotheose waar je kippenvel van krijgt!

Sydney Fire Works, Check!! Welcome 2015!

Goed, en dan is het 2015, hoogste tijd voor een nieuwjaarsduik in Manly, wat direct een top cruise oplevert met de ferry door de haven! Het beklimmen van een van de pilaren van de Harbour Bridge is even pittig bij 32 graden, rondslenteren in leuke wijkjes en koffie drinken is gewoon prettig en het Opera House binnenstebuiten keren is eigenlijk een must do voor iedereen. Wat een verhaal joh, iconisch opera house, geen iconische akoestiek! Dit omdat de bouwcommissie het destijds wel verstandig vond om daar een beetje op te bezuinigen, omdat de kosten wat uit de hand liepen. De Deense Architect Utzon was uit volstrekt begrijpelijke frustratie toen al ‘opgestapt’, van het project gehaald, en heeft het gebouw nooit meer af gezien in zijn leven. Nou, wij wel! Imposant!

En natuurlijk moest het nieuwe jaar ook gestart worden met een hike door de Blue Mountains, de achtertuin van Sydney, dit keer met wel duidelijke blauwe mist tussen de bergen van het eucalyptus bos! Het was ons snel duidelijk dat ‘Echo Point’ met the ‘Three Sisters Formatie’ tegenwoordig de hangplek is van busladingen Chinezen en Indiers, dus besloten we snel te vluchten naar de prachtige Grand Canyon Loop, Evans en Govetts Waterfall lookout, waar niets ons ervan weerhield om de 180 meter langs de Govetts rotswand toch ook maar af te dalen naar het eind van de waterval. Een zwemmetje vond ik op z’n plek. En toen weer omhoog.

Prachtig, en toen nog een laatste rondje iconen in de stad en hup het vliegtuig weer in! Want als je Dutchie bent, en je denkt Australie, dan denk je natuurlijk direct aan onze held Abel! Op naar Tasmanie dus! We hadden namelijk een documentaire gezien over ene Craddle Mountain aldaar…  dus je snapt het al… Maar niet voordat we eerst even de benen hadden gestrekt op de hellingen van Mt Wellington, poeh! Prachtig uitzicht over Hobart en alle eilanden en schiereilanden voor de kust vanaf de top. Al genietend van een boterhammetjes op hoogte kwamen we al gauw tot de conclusie dat dit een verloren eiland van Nieuw Zeeland moest zijn. Auto huren dus en onze theorie testen!

In Port Arthur werden we even van ons stuk gebracht aangezien je hier te maken hebt met een oud werkkamp, gesticht in 1830, voor gedeporteerde, recalcitrante gevangenen die in de kolonie weer de fout in gingen, bijvoorbeeld door een appel te stelen, logisch. Gebouwd op een peninsula met een neck van maar 100 meter maakte dat dit fort ook lekker beveiligbaar was met een 100 meter hek inclusief bewakers en bloeddorstige honden. 

Een kerk, gekkengesticht, ziekenhuisje, schooltje, gevangenis voor mannen en stoute jongetjes, parkjes voor de familie van de bewakers, doden eiland en een eigen voedsel boerderij, maakte dit peninsula tot een soort communie. De gevangenen deden bijzonder zwaar werk in de houtzagerij, scheepswerf, steenkoolmijnen, spijker productie en schoenmakerij wat in 1877 stopte toen de ‘penal colony’ werd verlaten waarna het in volgende decenia uitgroeide tot een van de meest belangrijke ‘heritage sites’ van Australie. In 1996 vond hier een soort Breivik-drama plaats wat onze gids, wiens voorouders hier gevangenen waren, had meegemaakt. Wij konden ons deze plek als ‘haunted’ erg goed voorstellen, na haar verhalen. En mogelijk niet alleen ’s nachts! Een heel apart sfeertje!

En weer verder met onze theorie! Via Wineglass bay aan de Oostkust (geen competitie voor het Abel Tasman National Park) naar Craddle Mountain-Lake St. Clair National Park! En daar bleek: rechtstreeks van het South Island (NZ) afgebroken!

Uiteraard met een strak blauwe lucht, weer eens geregeld door M, begonnen wij aan het eerste deel van de Overland Track, een 5-6 daagse tocht van noord naar zuid door dit National Park. Okee, duidelijk dat we daar nog eens voor terug moeten komen, maar dan wel een jaar van tevoren boeken graag! Onze zinnen waren gezet op de summit van Craddle Mountain via Crater Lake en Dove Lake. En tja, wat kan ik zeggen, kom gerust de foto’s eens kijken… A-dem-be-nemend.

Okee, en dan die summit, daar wil ik eigenlijk kort over zijn: op sportschoenen, met volle rugzak, met nog niet herstelde benen, met M’s wiebel hoogtevrees benen halverwege wachtend, kreeg ik het, na 30 minuten verder klimmen en klauteren over, onder en tussen rotsblokken zonder houvast, reikend tot de borst, zonder routeaanduidingen, met een fuc*#*ing stijle afgrond naast me, ook te kwaad en sloeg de hoogtevrees toe! Wàt irritant! En dan komt het neer op wijze beslissingen nemen met een brein vol adrenaline en prestatiedrang: omkeren met die pap benen B, geen gezeur. Wat een waanzinnige track, bijna summit Craddle Mountain, check!

En toen was het alweer tijd, na 7 zeer intensieve weken, om terug te keren naar ons nog steeds meest favoriete land! Australie is prachtig, indrukwekkend en vriendelijk, Nieuw Zeeland heeft alles +1. Okee, een paar mooie ‘oude’ bruisende steden met een paar hippe winkels zou geen kwaad kunnen, maar al het overige… geef mij toch maar NZ!

Dus op naar Motueka. De truck, doch eenzaam met kerst in een container in Auckland, had de 7 weken prima overleefd, dus konden we direct richting Hobbiton! ‘Uhh,Wattes?’ Je weet wel, ‘de Hobit Shire’, het park waar je door de orginele filmset van de Lord of the Rings Hobit Shire kan lopen inclusief Bilbo Baggin’s hol en een drankje kunt nuttigen in The Green Dragon Inn. Het werd eens tijd, vonden we. Ook die Albino Kiwi in levende lijve ontmoeten in het Mt Bruce wildlife centre werd eens tijd!

De ferry was ook weer een pretje en eindelijk kan ik nu met mijn patiëntjes van gedachten wisselen over hun nieuwste movie ‘Frozen’, die draaide in de bioscoop aan boord. Laatst zei een klein prinsesje tegen haar moeder dat ze dacht dat ik misschien Elsie was… de ijs prinses. Hmmm?

En daar waren we dan weer. NZ home sweet home. Tassen en truck uitpakken in een prachtig groot huis in Motueka met tuin en dubbele garage, alles weer top geregeld.

Op naar de volgende avonturen! Zomer vieren in NZ! Expeditie Nelson-Tasman Region, Go!

Groet Bon