B&M in de dik voor elkaar show! Lente sneeuw, kokosnoten en een vulkaan voor de deur!

Ha allemachtig, zijn er alweer 8 weken voorbij en zit ik dit verhaal nu te schrijven met uitzicht op de Pacific Ocean in de badplaats Ohope? Uhh, even een reality check. Check!

Op zich hebben we inmiddels best wel weer enorm veel beleefd en verbaasd, dus… waar was ik gebleven? Oja, de laatste 3 weken in Gore bestonden voornamelijk uit veel afscheidsdrankjes en dinertjes en ‘jullie mogen aaaaltijd hier komen wonen’, Traford street inpakken, de volgende logistieke operatie plannen en hopen op nieuws over onze volgende plek, maar uiteraard ook de weekenden nog even optimaal benutten, waar we inmiddels wel echt best goed in zijn.

We hadden onder andere nog een extra lang weekend van 5 dagen voor de boeg en door de weersomstandigheden en toch ook wel kapot zijn van de afgelopen werkweken en trips, vonden we het een uitermate goed idee om er een ontspannend retraite weekend van te maken in de Catlins. Voor de oplettenden, jaja inderdaad, weer naar de bermuda driehoek van NZ, zonder telefoonbereik en laat staan wifi.

Een ontspannen cottage aan Porpoise Bay leek ons wel geschikt. Boek, joggingspakken en borrelvoorraad in de tas en op met de truck (oo B, ‘4x4’ pffff beginneling!) naar The Catlins, de zuidoostelijke kust van NZ, via asfalt en gravelroads. Daar waren we even aan toe, he-le-maal niets! En natuurlijk wat mooie tripjes naar watervallen, blow holes, 170 miljoen jaar oud versteend bos op de zeebodem, ‘World’s most rare’ yellow eyed pinguins bespieden, prachtige ruige kustlijn en als hoogtepunt rummikub opnieuw ontdekken!

Volledig fit konden we dus ons volgende weekend nuttig besteden in Dunedin alwaar we het NZ-huisartsencongres zouden bijwonen. Kostte wat, maar daarvoor kregen we ook dikke accreditatie punten dus daar hadden we wel oren naar. Een schattig congresje.  Het bleek vooral zeer aangenaam om enkele lezingen van wisselende kwaliteit te combineren met lunchen aan het strand inclusief wandeling, nieuwe kennis in de praktijk te brengen in de All Blacks store, waarna het vinden van onvindbare hippe gympies precies in het schema paste. Op het steilste straatje van de wereld hebben we even wat fysieke parameters geanalyseerd waarna de discussie plaats vond tijdens de zeer belangrijke All Blacks – Australie rugby match onder het genot van een NZ-crafted biertje in de bar. (Inmiddels zijn wij professionele fans en kennen alle spelers bij naam, en heus wel veel spelregels.) De farmaceuten konden we met gemak afpoeieren aangezien de koffies in de stad veel beter waren. Hoog rendement dus!

Het laatste weekend Gore was zeer geschikt voor wat sneeuwpret in het beroemde Remarkables gebergte, nabij Queenstown, ondanks dat alle bomen inmiddels al volop in de bloesem stonden en de zon straalde! Zoals eerder al gezegd, ze hadden inderdaad 6 liftjes, weer een hilarisch, steile gravelweg de berg op en…dit bleek een verrassend leuk skigebied te zijn! Uiteraard geen Oostenrijk, maar groot genoeg voor een dagje, weids en brede pistes, gelegen tussen 2 bergkammen dus vanuit elke piste een mooi uitzicht over het hele gebied! En de mogelijkheid om vanuit de hoogste lift naar een piek te hiken voor serious views over het glacier Lake Wakatipu en Queenstown konden we natuurlijk niet onbenut laten! En aangezien we altijd blijven werken aan onze off road training, hebben we de truck ook nog even uitgelaten in de Skippers Canyon, een oud goudwinnings gebied. Op z’n minst interessant te noemen op 500 meter hoogte naast een steile afgrond en tegenligger is in principe gewoon achteruit, mogelijk een kilometer ofzo. Gaaf!

En ondertussen in Gore… waren we inmiddels klaar met inpakken en werden wij toch wel erg nieuwsgierig naar onze volgende werkplek. Maar inmiddels kennen we het Nieuw Zeelandse bijltje wel een beetje, devies: rustig afwachten, niet opjagen, komt wel goed... Blijft toch spannend. Uiteraard, het kwam erg goed! En hoe, maar dat wisten wij toen nog niet…1,5 Week voor vertrek uit Gore bleek dat het ze uiteindelijk niet gelukt was om 2 placements te vinden in Cromwell, Central Otago, waar constant sprake van was geweest en waar we ons de afgelopen maanden een beetje op verheugd hadden. Als alternatief werd ons een placement in Whakatane aangeboden op het North Island. Alright, even omschakelen naar vulkanen en zee in plaats van bergen en gletsjer meren. Maar als 3 van de 7 eerste canoes met Maori het hier 1000 jaar geleden top vonden en als ook Captain Cook het, tijdens zijn ontdekking in 1769, de ‘Bay of Plenty’ noemde naar de vriendelijke mensen en eindeloze rijkdommen, nou, dan zal dat wel snor zitten! En toen we eenmaal hoorden dat Whakatane de ‘sunshine capital of NZ’ is, waren we officieel enthousiast. Doe gek, Whakatane, here we come!

Goed. Geregeld. Dus nog even snel ook mijn motor verkopen via een marktplaats veiling voor 500 dollar meer dan de vraagprijs aan een heel blij ventje. Hilarish, wat een topbrommer is dat toch! Vervolgens alles in de truck, ff starten met de andere wagen want dat lampje redt het toch niet 2 weken op die accu en hoppaa, op naar….Dunedin self storage, inmiddels bekend verhaal. En...vervolgens op naar Dunedin Airport! Want dichter bij de Cook Islands dan nu wordt het niet, dus die pakken we even mee! Whoooop!

Dunedin – Auckland – Rarotonga!

Wat gaaf! Rarotonga is het grootste atol, een uitgedoofde vulkaan met rondom koraalrif, van de Cooks groep. Met een omtrek van 32 km rij je op een scootertje in 45 minuten een rondje. Cook islanders vinden eten erg gezellig dus zijn allemaal lekker aan de maat en stuk voor stuk intens ontspannen en blije types. Nou, daar werden wij ook wel ontspannen van!

Na aankomst midden in de nacht, inclusief welkoms-ukulele-mannetje en bloemenkrans, werd de volgende dag pas duidelijk dat Muri Beach inderdaad de ‘place to be’ was! Hostel Aremango, bijna op het strand met eigen buitendouche tussen de jungle bloemen, hangmatten en bananen direct van de boom, was zeg maar heel prima. Dikke lol met tropische gouden stranden, azuur blauwe zee, graadje of 27, beetje snorkelen, op ontdekkingstocht naar palmeilandjes in het rif, lekke kajak, boekje, M’s eerste officiele kitesurf les jeeeeeuj!, elke ochtend zoete broodjes en latte bij de frans polynesische bakker, borrel bij de sailing club, niet te vergeten het SUPpen met de bijbehorende bodybuildsters en een mojito zonder mint is gewoon een caipirinha! Of course heeft Muri Beach een beroemde Food Market en zijn we een paar keer het eiland rondgescooterd met op rechts een vulkaan met papaya- en bananenplantages en op links een koraalrif en kokosnoten. Locale bussen zijn altijd dik vermaak, waarbij hier een locale dame en de buschauffeur zich verexcuseren, omdat ze in het Cooks tegen elkaar praatten waardoor wij het niet konden verstaan. Mhoeaa, kan je het je voorstellen op de Dam? Extra vermeldingswaardig is dat ik, we, eindelijk weer eens de duiktank op heb gehesen en direct besefte hoe gaaf ik duiken vind! En Jacques Cousteau, eat your heart out, met onze ragscherpe onderwatercameragadget! Foei B, veel te lang niet gedaan! En ook het winnen van de traditionele danswedstrijd op de zaterdagochtend toeristen markt door ondergetekende mag niet vergeten worden, jaja! Uiteraard moest die uitgedoofde vulkaan ook van dichtbij bekeken worden, dus op, door het stikhete, dampende regenwoud, naar ‘ The Needle’, een iconische rotsformatie op 413m. Met insectrepellent! Een hoog puntje van de vakantie! 

Na 10 dagen waren we bruin genoeg en was het tijd om weer op te stappen. Het ukulele-mannetje zong ons good-bye, op naar Auckland, alwaar we op de kop af na 364 dagen opnieuw in NZ aankwamen! Leek als de dag van gister, maar nu inclusief visum met voor M enkel een minimale frustratie en kites die we als echte locals soepel door de customs hebben gekletst! Uiteindelijk, na het opnieuw puzzelen met al onze bezittingen in de truck, konden we beginnen aan de 1300 km ‘relocation’ vanuit Dunedin. Whakatane, here we come!

En de route kennen we nu zo onderhand wel uit ons hoofd, maar wat een feest is het dan om met zon heel nieuw zeeland weer voorbij te zien komen! Tiki touren 3.0! Dunedin - via Moeraki Boulders, wat en rare dingen – Kaikoura, met indrukwekkende besneeuwde bergtoppen dit keer! Vervolgens Kaikoura – boot – Otaki Beach, alwaar we bleven logeren bij onze collega Dr. Phill uit Levin. Hij vond het wel zo leuk om de hele praktijk uit te nodigen en een cocktail party te organiseren voor onze komst. Super leuk, maar je snapt het, kapot van de lange rit, nog tikkie jetleg, 4 uur op een boot in zon en wind, geen diner… dat ging goed.

De volgende dag in de middag bijna voldoende hersteld om Otaki – Taupo te overleven inclusief zwaveldampen, want ja ja, we zijn weer in geothermisch wonderland aangekomen! Na wat slalommen om vulkanen en onderzoek naar hoe een kiwi nou eigenlijk groeit op 1 van de 1000 kiwi-gaarden in de Bay of Plenty, kwamen we de volgende dag aan in Whakatane.  En natuurlijk hebben we direct ook even het adres onderzocht van onze nieuwe verblijfplaats alhier, Pohutukawa Avenue, Ohope….

O-M-G!! Werkelijk bizar! Beter dan dit wordt het niet! Weer top geregeld door onze contact persoon bij NZ Locums! Ze dacht dat wij het wel leuk zouden vinden om ook hier aan zee te wonen…en dat heeft ze heel letterlijk genomen. Dus nu wonen we 9 weken in een briljant, ongekend sfeervol, 3-bedroom beachhouse. Dus. Op 10 meter van de pacific ocean. Dus. Oja, en we kijken uit op White Island, de meest actieve vulkaan van NZ die 49 km voor de kust ligt, zeg maar voor de deur, waarbij de rookpluimen ons dagelijks de windrichting vertellen! Halelujaaaaaa.

De volgende dag konden we de extra auto voor deze periode ophalen…je snapt het al, karma, we kregen een upgrade. Een gloed nieuwe Toyota truck, pfff, hou eens op! Het moet niet gekker worden, wanneer komt die aap uit de mouw? Nou, in iedergeval niet bij M, die gestationeerd is een een leuke, grote praktijk in Whakatane, 10 minutjes rijden, waar de koffieman ’s ochtends verse koffie komt brengen! Druk, maar een leuk team en met de nodige ervaring nu en eigen geroutineerde verpleegkundige zit dat helemaal snor daar.

In mijn geval was er mogelijk vooral de eerste week een klein aapje aanwezig. Voor diegenen die het nog niet wisten, the ‘Bay of Plenty’ is een groot Maori bolwerk met een diepgewortelde cultuur. En nu werk ik in een praktijk in Opotiki (‘Oepóetiki’), soort van het oudste Maori dorp hier. Mijn praktijk is eigendom van de locale stammen hier, verenigd in een ‘Trust’, net zoals de bibliotheek en ander community facilities. Gelden worden voornamelijk verkregen uit smartegeld van de huidige regering voor de historische ernstige misdaden tegen de Maori in dit gebied en hoge subsidies die enkel gelden in de zeer arme en maori gebieden van NZ. Dan snap je een beetje hoe Opotiki in elkaar steekt en daarmee de problemen die spelen en de gezondheid van de mensen. En met dit laatste is het hier onwaarschijnlijk slecht gesteld, ondanks de eindeloos veel en gratis programma’s en zorg ter bevordering van de lokale gezondheid. Geld is de limiterende factor hier om naar de huisarts te gaan of hun medicijnen op te halen. Maar gelukkig hebben ze wel voldoende geld voor hun sigaretten a 12 euro per pakje, pils en fast food, maar dat is logisch. Daarnaast is ook hier een uitgeputte genenpoel met bijpassende cognitieve functies een probleem voor het begrijpen van enkele basisprincipes van gezondheid en ziekten.Je snapt het, een loodzware populatie met enkel multiproblematiek. In 15 minuten. Kom maar op!

Dag 1 begon met een Porwhiri, een inwijdings ritueel voor nieuwe mensen in de Maori gemeenschap. Wat een speciale en officiële belevenis was dat! In de heilige ruimte van het Trust gebouw, vol met locals, werd ik binnengeroepen als, vrij vertaald, ‘heilige voeten’. Daar kan Pocahontas nog een puntje aan zuigen! Na welkomstliederen en een lang verhaal in de Maori taal over de ‘whakapapa’ van de verschillende stammen (genealogie en even belangrijk, de geologische herkenningspunten in het land van de voorouders), en vervolgens alle genealogieen van de aanwezige personen, was het uiteindelijk tijd voor mijn ‘whakapapa’. En het heeft echt wat als je dan, als volstrekte vreemdeling, vertelt aan een doodstille aandachtig luisterende zaal, waar je familie begon, wie je grootouders zijn, wie je ouders zijn, broer en zus en dat je erg trots bent om de naam van je beppe te dragen. Dan zijn al je grootouders toch even heel dichtbij, mooi. Goed, en daarna nog 1 liedje met z’n allen om vervolgens als oude bekenden aan de high tea te beginnen, want geen Maori viering zonder voedsel natuurlijk! Ook de oude dametjes aanwezig lieten zich dat goed smaken, maar vonden mijn verhaal vast ook reuze interessant!

En toen begon een week van totale aftasting en verbazing. Wat is dit? Patiënten kijken me glazig aan als ik wat uitleg dan wel staren de hele tijd naar me alsof ik buitenaards ben, de helft komt niet of soms opdagen dus wordt de agenda erg overboekt, altijd trouwens, tandarts aanwezig in de zaal?, alle bloeduitslagen komen afwijkend terug, screening voor hart en vaatziekten vanaf 35 jaar (!!) voor de mannen, oja, en de andere 2 dokters die elkaar normaal gesproken afwisselen waren na mijn eerste dag voor 2 weken met vakantie. Maak me gek, even high-speed acclimatiseren!

Week 2 kwam ik lekker op dreef, mede dankzij het grote plaatjes anatomieboek dat ik ergens op een stapel in mijn kamer vond, zodat de patiënten nu wel snappen wat een spier, een pees, het hart of de lever is en dat er bijvoorbeeld een bot in je been zit (zonder overdrijven). Patiënten blij en uiteraard allemaal weer even aardig en geduldig. En ook het lekker tijds-efficiënt consulten voeren moet je hier loslaten. Je begint namelijk ieder consult opnieuw met een kleine ‘whakapapa’, waarna ze je niet meer (de hele tijd) aanstaren, maar hun gezicht openbreekt met een lach, je erg welkom heten, of je het naar je zin hebt hier en of het koud is in Holland. Top zet! Ook kreeg ik als tip van een collega om niet direct aan dementie te denken als ze niet uit hun woorden komen, want het kan zomaar zijn dat engels niet hun eerste taal is hier. Dat had ik dus al door. Of ze proberen heel netjes te praten tegen de dokter, nemen dan vervolgens een diepe zucht en verontschuldigen zich dat ze het toch even in hun eigen woorden zeggen : ‘doc ik heb pijn aan m’n poot’. No problem bro! Je snapt het, na 1,5 week volledig ingeburgerd en beroemd (of berucht?) binnen deze zeer uitdagende patiëntenpopulatie!

Tussen alle medical certificates voor uitkeringen en cholesteroltabletten door, moet ik zeggen dat, ook met de beste wil, het vrij moeilijk blijft om de patiënt soepel te roepen uit de wachtkamer. Dit gebeurt in NZ overigens bij voornaam natuurlijk, maar ja…wat issss de voornaam? En stap 2, dan de juiste klemtoon en samengestelde klanken proberen (probleem bij alle woorden)! Hier een selectie van voornamen van vandaag: Kheyxzhiarne, Neherawiri, Herewini, Pomare, Ra (ja, ook die ging fout). En als je dan denkt, slim, ‘de achternaam ziet er makkelijkerer uit’, dan kom je bedrogen uit! Zijsling in het engels maakt dan wel gauw 1-1.

Het team bestaat, behalve uit mijn 2 permanente collega’s, uit zeer goede en ervaren verpleegkundigen die werkelijk ‘at the top of their scope’ werken. Patiënten worden met een grondig en duidelijk verhaal en behandelplan voorgelegd ter goedkeuring. Hetzelfde geldt voor mensen die zich in de dienst melden bij het kleine ziekenhuisje in Opotiki dat wordt bemand door verpleegkundigen. En als het nodig is, kan ik thuis via internet meekijken met een camera en instructies geven als het niet zo goed gaat met de patiënt. Leuk verbeterplan voor op de Nederlandse huisartsenpost?

En als ik na een dag buffelen dan weer een half uurtje naar huis rijd, in de hagelnieuwe toyota truck, over de Pacific Coast Highway met idem uitzicht, naar ons beachhouse, en bij thuiskomst even kijk hoe de rook van White Island erbij staat, daar in de verte in die blauwe zee, en vervolgens een stukje ren over het strand, in de zon, of zwem, of gewoon naar de zee kijk die de TV heeft vervangen met m’n mattie, en dan ’s avonds met open deur op bed lig te luisteren naar de golven…dan hoor je mij niet klagen! En nu moet ik kappen, want ik zou ook gek worden van zo’n verhaal als de dagen korter worden! Volgende keer alles over de avonturen in de lange weekenden!

Groet Bon