The last leg of an epic journey! Thanks NZ!

13 juni 2015 - Motueka, Nieuw-Zeeland

8 Weken geleden…..

Haaaa ideaaaaal die jetlag! 4:15h ’s nachts is nog hartstikke-lekker-wakker-2-uur ’s- middags dus nu weer, na 5 comateuze uurtjes slaap, volstrekt hyper en klaar om de laatste update te schrijven! Maar vooral ook even om te checken of die afgelopen 1,5 jaar nu wel echt gebeurd zijn? Voor mijn wattige hoofd is het momenteel even heeeul lastig te bevatten allemaal! Ik blijk toch echt weer op alle foto’s te staan…

Even terug denken aan de adrenaline rushes in de Torrent Canyon in het Abel Tasman Park 5 weken geleden… Mijn hoogtevrees therapie… Ooo ja, dat was wel heel echt ja! Ge-wel-dig! ’s Ochtends in alle vroegte met ons groepje van 4, waaronder een 70-jarige atlete en 2 fantastische guides op naar het Abel Tasman Park. Voorzien van alle gemakken inclusief charmant helmpje, harnas, abseil ijzers en andere aanklik lijnen, plastic glij lap om de billen en een enorm dubbel dik wetsuit, werden we ingeladen in de watertaxi die ons naar het begin van de track bracht. Na een uurtje hiken kwamen we aan bij de top van de Torrent canyon…. Whoooo! Het begin van de Torrent river, een enorme waterpartij tussen steile mos overgroeide rotswanden, enorme rotsenblokken, water slides en falls, grotjes en spekgladde rotsen. Canyoning is dan ‘over al deze speeltuin objecten langzaam de rivier naar beneden vervolgen’, zwemmend, klauterend, wadend, glijdend, roetsjend, abseilend en springend! Ultiem buitenspelen zeg maar, zeker nadat het lichaam na een half uur eindelijk door heeft dat het niet dood gaat in het ijskoude water en de bloedvoorziening naar handen en voeten dus weer een beetje op gang komt! Kom maar op!

Hoogtevrees bestaat niet zolang ik weet waar ik in de ruimte ben (dit wist ik al) dus achterstevoren en ondersteboven afglijden van spekgladde rots glijbanen, een 2-staps projectiel slide, grotten inzwemmen, kleine bommetjes en roetsjen via een 45m lange zip line recht een volgend poeltje in waren een feestje voor deze waterrat.  En toen kwamen de 6 en 8 meter sprongen…B op haar best! Even die 6 meter inschatten vanaf de lanceer rots… holy mother f*##. Oja, en of je ook nog even vooruit springt, want er zijn wat rotsen die je moet ontwijken. Oja, en in de lucht goed je lichaam recht op houden graag en voor de landing klein en recht maken… Uhu! Ik schoot in een acute weigering. Hè kak… en toen zei de 70-jarige atlete heel overtuigd zonder levensmoeheid: ‘Laat mij maar even’….  Heb ik weer! In short, niets geen ‘flight’ or ‘fight’ reactie! Na ampel beraad nam B een aanloopje en stortte zich van 6 meter in een rotsen poel, in de ooo zo bekende charmante ‘freeze’ alias foetus houding! De gidsen joelen van genot dat het gelukt was natuurlijk, en ‘bij de 8 meter sprong hoefde ik alleen nog even te denken aan je klein maken voor je het water raakt’.. Sure! De 8 meter sprong… Mhoeaaaa wat een hilarisch experiment! Sta ik daar echt met de aller, aller beste bedoelingen om echt, echt te springen zoals de 6 meter… is er werkelijk geen beweging te krijgen in die benen. Volledige disconnectie van brein en been functies. Wel de slappe lach! Wat een pracht dag! Hele dikke aanrader! Oja, M moest werken, maar had de 6 meter ook heus wel gedurfd!

Tja, en toen was het zover… de laatste dagen in Motueka met de SUP boards verkopen met een gebroken hart, heel raar 4 dozen met 1,5 jaar NZ terugsturen naar NL, een verkoopplan voor onze baby (de truck) maken waar we nog helemaaaaal niet aan wilden denken, en de bepakking  voor de terugvlucht optimaal uitmeten en wegen … erg surreëel allemaal… Het zit er op. Beter wordt het niet. We gaan naar huis.

Maaaarrrrrr, uiteraard gelukkig niet voordat we in stijl afscheid hebben genomen van al onze favoriete plekken op het Zuid Eiland in een laatste afscheidsronde! Hoppa, de truck inladen, see you later Motueka en froemmmmm op naar de Westkust, de start van een 3 weken durende natuurfilm via de voorruit. Met wat leuke verzetjes onderweg.

Zoals daar is de Copland Track in het Westland National Park. Na een dag lang hiken in de Copland valley, omhoog langs een gletsjer rivier richting de Southern Alps, kom je aan bij de Welcome Flat hut. Aldaar hadden wij tevoren een privé vertrek (de oude staf hut) geboekt, met eigen kolenkacheltje en…primitieve warme douche! En nou is zo’n douche natuurlijk volstrekte onzin, maar in dit geval wel erg prettig, aangezien de klei uit de geothermale baden, die naast de hut liggen, nogal plakte... Dus. De natuurlijke stoom baden dus.. naast de hut! WHOEAA! De rest van de middag en avond hebben we, met een meegesleept koud biertje, in het hete bad, liggen genieten van het uitzicht op de besneeuwde bergkammen van de vallei. Dus… Niet-te-be-vatten, liggen we hier weer! Tja, en als je er toch bent, kan je de volgende ochtend ook nog wel even douchen na het baden! Wat een wellness, ongekend!!

En weer door, naar de Haast pass, lake Hawea, de cafeetjes aan lake Wanaka en ook ons favoriete Belgisch bier cafe in Queenstown lag er nog steeds goed bij. Het ritje naar Glenorchy wilde de truck ook wel eens meemaken, wat ons deed besluiten om dan ook gelijk maar even het eerste deel van de Routeburn track te lopen, alias het Lord of the Rings land. Prachtig, ook bij wat mistig weer! In Cromwell wilde een potentiele koper even aan onze truck snuffelen, wat vrij confronterend was, moet ik zeggen. Dus snel een bakkie troost op locatie.

Op naar de Mueller hut (1.800mtr) in het Mount Cook National park met dè icoon van NZ, Mount Cook (3.724 mtr).

Voor de grootste Maori stam op het Zuid Eiland is Mt Cook, alias Aoraki, de meest tapu (heilige) voorouder waarvan zij afstammen. Volgens de vertellingen was Aoraki de oudste zoon van Rakinui, The Sky Father. Samen met zijn 3 broers haalde bij op een dag de grote Waka (canoe) uit de hemel om af te dalen naar de aarde om Papatuanuku, Earth Mother, te bezoeken. De aarde bestond toen nog uit de grote, blauwe leegte. En zal je altijd zien, op hun reis liep de Waka vast op een groot rif en sloeg om. Aoraki klom, samen met zijn 3 broers, op de omgeslagen waka en wachtten daar eindeloos op hulp. En nu wil ik er even vanaf zijn hoe het nou precies is gegaan, maar door de ijzige zuider stormen en/of  door het eindeloze wachten op hulp werden hun haren wit en versteenden ze. En nu begrijp je hoe het zuideiland is ontstaan; de canoe werd Te Waka o Aoraki, het South Island, de boeg de Malborough Sounds en het anker werd Steward Island. Bevroren Aoraki, als oudste broer, werd de hoogte piek, Mt Cook. En met de rest van zijn 3 broers vormt hij vandaag nog steeds the besneeuwde Southern Alps, Ka Tiritiri o te Moana.

Kijk, en stel dat je dit een beetje abracadabra vindt… Aoraki is echt onbeschrijfelijk indrukwekkend. Maar die Mueller hut track tegenover Mt Cook geeft ook een probleem. Een track in de volle middagzon na een ochtend storm en regen, 2,5 uur zeer, zeer krachtig doorklimmen richting de eeuwige sneeuw, uitzichten op 3 blauw-grijze gletsjer meren, de uitgestrekte vallei, de besneeuwde alpen en Aoraki  himself die langzaam uit een wolk tevoorschijn komt … gewoon niet te beschrijven wat voor ’n gevoel dat geeft! Eenmaal boven op de eerste bergkam… speachless. En als je dan ook de laatste klim hebt overleefd, ligt daar weer boven op de bergkam, tegenover een volgende gletsjer vallei, met hangende gletsjers, ijswanden en constant gebrul van rockfalls en gletsjer bewegingen, de fel rode Mueller hut. Halelujaaaaa!! Een ultieme ‘rewarding climb’!

De ijskoude stormkracht wind op deze hoogte blies ons zonder problemen, met koud bezweet pak, de hut in. Snel in het thermo hut-pak dus! (ook altijd een ultiem geniet momentje overigens) Eenmaal binnen was het uitzicht vanuit de ‘eetzaal’ op de piek gewoon onwerkelijk. Hetzelfde geldt voor de nachtelijke hemel met melkwegstelsels en het volle maanlicht op de besneeuwde piek met vervolgens een maan eclips (!!!) en de immense stilte enkel doorbroken door gletsjer geluiden! AAAA, niet-te-bevatten. En pas op met omhoog turen! Even naar het wc-tje, ijskoud buiten, 50 meter van de hut, in het holst van de nacht, ontaard dan zomaar in een diepe overdenking, zittend op een rots, over het mogelijke antwoord op de grootste levensvraag ten aanzien van ons bestaan hier en over hoe ongelofelijk nietig wij als klein mensheidje toch zijn. ‘Man is but a visitor’. Very very humbling experience!

Hup en dan weer rap naar binnen en ontdooien in die heerlijke dons slaapzak , tussen de snurkende mede trampers. Hulde aan de oordoppen! Och, en wat moet ik dan nog zeggen over de zonsopkomst over de vallei met die roze gloed op Mt Cook opdat de lezers niet licht geïrriteerd raken? Zucht. Na de ochtend afdaling de volgende dag rechtstreeks de Hooker Valley in (vallei richting Aoraki), konden we het niet laten om de Hooker Valley track ook nog even mee te pakken, welke leidt tot aan een van de gletsjer meren onder Mt Cook. Even de benen uitlopen. Blijft een stunning track! In onze cabin lagen we vervolgens in coma, met uitzicht op… Welterusten Aoraki!

De volgende dag gingen we vol goede moed op naar Lake Tekapoo. Weer een prachtige aflevering van de natuurfilm over de High Canterbury plains met een fel blauw, eindeloos gletsjer meer, besneeuwde alpen op links en uitgestrekte hoogvlakten op rechts en het Earth & Sky Observatory, jaja! Lake Tekapoo heeft, als een van de weinige plekken ter wereld, een Dark Sky Reserve en daar sterrenkijken stond nog hoog op onze To Do list! Eerst even de koffie aldaar voorproeven dachten we, waarbij de stormachtige wind ons niet ontging. Dat was de mensen van de sterrenkijk tour helaas ook niet ontgaan…. de bollen met enorme telescopen moeten ’s nachts natuurlijk wel veilig open kunnen zodat niet de hele mieterse boel aan gort waait. Okeeee dan. Kortom, gelukkig hebben we iets op de to-do lijst kunnen laten staan voor de volgende keer!

En dan de Arthur’s Pass! Een nieuwe highway om te ontdekken! Hoera! Het is de hoogste van de 3 passen over de Southern Alps en werd geopend in 1866, precies op tijd voor de Gold Rush aan de West Coast. Een beruchte weg qua blokkades met lawines en land slides, waarvoor een hoogstaande oplossing werd bedacht die pas in 1999 af was!! Dat moesten we zien! Inderdaad opnieuw een walgelijk mooie aflevering, ditmaal over het prachtig Arthur’s Pass National Park. Van koeien op gras naar de haarspeldbochten pass, waarna via een enorme hoogvlakte met bizarre en mysterieuze rotsformaties en besneeuwde alpen op de achtergrond, over lange gletsjer rivier bruggen, naar bergdorpje Arthur’s pass village. De miezerregen drukte de pret niet, mede gezien we een eindeloze collectie DVD’s in ons motelletje aantroffen. Even heerlijk ontspannen voor de Bealy’s Spur Track, waarna we nog een nachtje hebben bijgeboekt, gewoon omdat het kan! Het hoogstandje wegenbouw bleek de volgende dag een enorm groot viaduct in een vallei te zijn en een waterval die werd omgeleid door een dakje boven de highway. Bravo.

En toen was het tijd om weer terug te keren naar Motueka, via de West Coast waarbij we Reefton ook weer kunnen aanbevelen. Geinig durpie! Volstrekt surreëel idee, maar met nog maar 1 week te gaan van dit avontuur, ons leven, in NZ, moesten we nu echt wel geloven aan een goed asielplaatsje vinden voor onze baby alias de truck! Ooo wat zijn wij goed in het struisvogelen! Dit onder ogen zien doet gewoon pijn! De personificatie van ons NZ avontuur, onze Toyota Hilux Surf die ons overal naar toe heeft gebracht, onze baby gaan we hier achterlaten! Dus eerst op naar Suus, waar we even mochten logeren en moed indrinken. De lokale ‘Marktplaats-site’ draaide weer op volle toeren, nog wat proefritjes voor geïnteresseerden in de buurt en toen was het zover. Met pijn in het hart, maar wetende dat het goed is zo, hebben we de truck overgedragen aan Skipper Brian, je weet wel, die ons een jaar geleden met de ouders een extra zeehonden-rondvaartje gaf met de watertaxi op weg naar het Abel Tasman Park. Hilarisch, super toeval! Zo blij als een kind was ie! En als we in de buurt waren dan mochten we hem zeker wel even lenen! Wheeeeeeeheeee boeboeboeee, daar ging ie! Bye bye NZ!

En dan pak je je huurautootje in met de 23 kg x4 tassen + 10 kg x 2 handbagage en ben je weer gewoon een toerist! Zoals we kwamen, gaan we ook weer. Het zit er echt op. Awkward!

Gatverdamme! Dus na een laatste smoothie bij de TOADs Hall in Motueka snel op naar Renwick, nabij Blenheim! Het deel van de Malborough Wine Region dat we nog niet gezien hadden. Deze toeristen hebben zichzelf maar even getrakteerd op een luuuxe suite en een nog luuuuxer diner met alles erop en eraan om de pijn wat te verzachten, wat enigszins is gelukt. De tijd en het avontuur hier leek zo heerlijk eindeloos, maar het einde nadert nu zo ongelofelijk snel! En dan doe je zo je best om alles nog bewuster te beleven dan dat we al deden! (is dat mogelijk?). Zeer lastig en complex voor het brein.

Door maar naar Kaikoura dan, waarbij we onderweg de eerste ter plekke van een ongeluk waren en even de handen uit de mouwen gestoken hebben in een hagel bui. Gelukkig was alles goed en had zelfs de prachtige old timer van deze schattige 82-jarige meneer, die 'in slaap was gedommeld' en van de weg was geraakt, enkel een krasje opgelopen. Na een uur was de ambulance er gelukkig, met toeters en bellen…  In Kaikoura stond een ontmoeting, zwemmend, met wat dolfijnen op het program. De buitentemperatuur van 11 graden hadden we niet helemaal gepland, dus toen we te horen kregen dat de boot met 5 meter golven toch echt niet zou uitvaren de volgende ochtend waren we niet al te rouwig! Nummer 2 om voor terug te komen!

Op naar Hamner Springs dan nog even een keertje, gewoon omdat het kan, en omdat we die thermale zwavelbaden toch ook wel heel lekker vonden de vorige keer. Onderweg werd het duidelijk dat Hanmer nog steeds hoog in de bergen ligt, dik pak hagel op de weg en op alle tegemoet rijdende auto’s! 2 graden Celsius, BAF! Uiteraard vertrokken wij hierop geen spier, ondanks dat wij, volgens authentiek kiwi-gebruik, zoveel mogelijk in korte broek lopen (kiwi devies, ook bij slecht weer: minder stof wordt minder nat en koud is gewoon heel relatief)… Het poedelen in de warme zwavelbaden was goddelijk! De volgende dag was het natuurlijk tijd voor wat mountainbiken in dit mountainbike walhalla. Lekker nog even crossen door de blubber in het bos, nog even uitkijken op de nieuw besneeuwde bergjes en een kopje thee bij huisartsvriend John voordat we toch echt moesten vertrekken naar Christchurch. Onze laatste overnachting in Nieuw Zeeland. Geen idee hoe ik dit mijn hersens duidelijk kon maken!

Na nog een keertje kijken bij de Cathedral die er nog steeds hetzelfde bijstaat, nog even langs de container shopping mall voor wat souvenirs, en na nog even de Botanical Gardens gezien te hebben konden we dan eindelijk in onze stamkroeg een kleine toast uitbrengen op ons toch wel extreem geslaagde avontuur, al zeggen we het zelf. Hierna volgde dan eindelijk, als aller, aller laatste To Do op de lijst, de afhaal lamsbout schotel van wereldberoemde Senior Pedro die sinds de aardbeving vanuit een container zijn ‘take away lamb’ toko runt. Ons galgenmaal…Pedro vond het een grote eer en had erg zijn best gedaan!

Tja, en dan is het zover… Bi-zar. Wat versuft loop je in de ochtend de laatste uurtjes rond en hap je je ontbijtje en wat koffietjes weg zonder het te proeven, voordat je je dan begeeft naar de autoverhuur tent op het vliegveld. De militaire operatie kon beginnen. Het enige wat nu nog mis kon gaan was het niet mogen inchecken van al de bagage, want je snapt natuurlijk dat je dat niet van te voren kan doorgeven aangezien je met 2 verschillende maatschappijen vliegt… Fingers crossed! Ruim op tijd en een tikkie gespannen stonden we in de vertrekhal. M nam het voortouw en na wat complimentjes over de prachtige Maori print op de NZAir blousejes checkte de senior stewardess, okee tegen bekende betaling, probleemloos al onze kilo’s in waarna we gratis een eerdere vlucht naar Auckland kregen. Hoppa! Het meisje bij het weegmoment vond de 1 kg extra op de totaal 92 kg geen probleem en…off we were! O-M-G!

Auckland, uur of 5 wachten, en met ons zieltje onder de arm dan toch maar een biertje? Auckland – Hong Kong, waarschijnlijk heeft een natuurlijk beschermingsmechanisme in combinatie met het entertainment paneeltje ervoor gezorgd dat ik het precieze moment van loskomen van New Zealand niet heb geregistreerd. Dit is overigens nog steeds een probleem. Tja, en dan zit je 11 uur voor je uit te staren, volledig verlamd en niks foto’s uitzoeken en blog schrijven of voorbereiden op de thuiskomst.

Hong-Kong… kan je je een grotere stress shock voorstellen? P-U-L-E-H!  Heeeel rap dus die massage en douche lounge in! Dikke aanrader trouwens. En vervolgens weer 4 uur voor je uitstaren. Hong-Kong – Amsterdam…. 12 uur voor je uitstaren, affect bijpassend mat, lamgeslagen en Hollandse kaas van stewardessen uit Alkmaar boven een heeeeel vlak groen landje met heeeel veel water!

‘……en voor de mensen met eindbestemming Amsterdam, een fijne avond en welkom thuis’.

OMG…. We zijn weer thuis… In de snelle EU-rij met de passpoorten en dik brok in de keel en met een volstrekt surreëel gevoel en lood in de schoenen de koffers van de band en toen..…. WHAAAAA allemaal allerliefste familie en vrienden die je met een spandoek en ballonnen staan op te wachten! Wat een heerlijk, bizar, onwerkelijk moment! Pfff, schiet er nog vol van! Wat een tranen van blijdschap en tegelijkertijd verdriet van het eindige NZ avontuur! Heftig man! Heerlijk en gatver! Een colaatje met z’n allen deed ons goed, waarna we, via de A4 naar Den Haag werden gebracht, naar onze nieuwe stek.

De A4… OMG, al dat asfalt, al die auto’s, al die mensen, al die gebouwen aan de horizon, die horizontale horizon, die lullige bomenrijtjes, al die molens onderweg, al die grote reclameborden, al die lantaarnpalen, al die rijbanen, al die prikkels…O-M-G…. En dan zit je om 9 uur ’s avonds aan tafel, in een werkelijk heerlijk appartement, en wil je maar 1 ding, heel, heel ver en diep onder iets wegkruipen en doen alsof de afgelopen 36 uur niet zijn gebeurd.

Gelukkig waren de goden ons genadig. Een diepe coma die nacht maakte dat de volgende dag, in de zon op ons balkonnetje, 5 minuutjes lopen van het strand, de wereld er iets leuker uitzag. Zeker als de hele week volgepland staat met vriendinnetjes en familie! En dan begin je ook op dag 2, lekker in het jetlag ritme, volledig geïnspireerd, met het schrijven van dit laatste verhaal. Maar wat blijkt nou, het afmaken is echt een drama. Want als dit verhaal af is, betekent het dat er geen nieuw verhaal meer komt. Dat het avontuur in Nieuw Zeeland echt over is, dat ons leven daar echt gestopt is en dat we echt weer in Nederland zijn en in gods naam maar eens moeten bekijken of we hier weer kunnen wennen. En de grootste vraag is: ‘What’s next? Wat nu?!’ Waar gaan we de komende jaren weer naartoe werken en wat is de droom die we nu achterna gaan?

Tja, en dan ben je dus zo 8 weken verder.

Na de eerste week met volledige hyperactiviteit, family time, ontdekken dat de appie op zaterdag morgen heerlijk naar vers gebakken brood ruikt, tram-belletjes die vrolijk klingelen, elke ochtend sprintjes over het strand en na 100 koffies en lunchjes met vriendinnetjes, begint de rollercoaster! Terror! Hoppa, niets aan te doen. Je loopt gewoon rechtstreeks in een immens diep zwart gat, alleen deze keer herkende ik hem niet direct aangezien je er niet alleen inzit. Kribbig, kort lontje, onaardig, chagrijnig (pfff malligheid!), volstrekt energieloos en initiatief loos, een hele ochtend zitten op een stoel, voor je uit staren en je ontzettend sip voelen terwijl je werkelijk geen enkele reden om je heen kunt vinden waarom je je zo zou kunnen voelen… dikke anhedonie! Totaal ontheemd en jezelf kwijt. Volledig lamgeslagen en je kan er he-le-maal niets tegen doen! Rustig uitzitten is het beste dan. Drama Queens!  En terugkomen in een omgeving waarin het lijkt alsof er niets veranderd is, maakt het besef van wat we de afgelopen 1,5 jaar gedaan hebben ook vrij lastig. Het voelde echt alsof het helemaal niet gebeurd was en dat we hoogstens een paar weekjes met vakantie waren geweest.

Goed, na 2-3 weken afzien en de jetlag bestreden te hebben, krabbel je zo snel als dat gat kwam er dan toch ook weer uit. Je begint opeens te dromen over alle avonturen, (verwerkingsprocesje van 1,5 jaar eindelijk van start?) en bent (daardoor?) echt honds moe elke dag. Dan komt er weer wat meer structuur in de dagen en wordt er zelfs alweer wat gewerkt, wat een vrije dag weer als een beloning voor het harde werk laat voelen. Ja ja, we komen er wel. Dat waarneem werk vindt bij mij nog steeds plaats in een internationale sfeer tussen allemaal expats, op 3 minuten fietsen. Leuk en ideaal moet ik zeggen, want dat gaat nog lekker in het Engels allemaal. Hilarisch is dan de ervaring als je bij een Nederlandse patiënt jezelf letterlijk de Engelse zinnen hoort vertalen naar het Nederlands inclusief intonatie. Oi oi, dat klinkt niet best! Even een hoogstaand voorbeeldje van spreekkamer jargon vs. spreektaal. M heeft een erg leuke praktijk op 2 minuten lopen van ons huis gevonden door even wat mailtjes rond te sturen vanuit NZ. Handige jongen! Lekker geregeld zo, vonden we, aangezien het vrij snel duidelijk werd dat wij geen vrienden meer zijn met het Nederlandse verkeer.

De haring en kibbeling van Simonis hadden we wel echt gemist en hebben we inmiddels ruimschoots goed gemaakt, maar dat kunnen we helaas niet zeggen over de drukte. Allemachtig wat is het hier druk! Overal mensen, nergens even alleen en stil, niet normaal meer joh! Overal prikkels! Alsof er over alles een klein sluiertje stress ligt. Voelden we in NZ nul stresslaagje, op een schaal van nul tot tien, dan komen we hier niet lager dan een twee, op z’n best. Een dagje tiki touren door Friesland of Zeeland of wat mountainbiken in de polder helpt wel, maar die nul hebben we nog niet opnieuw gevoeld. Wij vragen ons ernstig af wat iedereen hier doet in die Randstad!?

Oja, en wat is dat met al dat uiterlijk vertoon hier joh, al dat overbodige, die hipsters, onpraktische onzin, VERLAAGDE 4wd suv’s sportuitvoeringen (mhoeaaaaaaaa groundclearance vast nog nooit nodig gehad!), doe maar gewoon lekker normaal joh, wat een stress en drukte en voor wie? En nou beken ik eerlijk dat ik ook de winkelstraten terror getrotseerd heb om wat ‘up to dates’ en ‘leuks hips’ te kopen qua garderobe voor werk, maar wat en gedoe als je daarover moet nadenken joh! En dan kan je natuurlijk zeggen, ‘ik doe het gewoon lekker niet en hou vast aan de Nieuw Zeelandse normen en waarden met functionaliteit en eenvoud hoog in het vaandel’, maar dan heb je ook een probleem. Dat snappen ze hier dus niet en dan is het hier opeens weer een statement ofzo om ‘niet mee te doen met hip’ of  ‘anders te willen zijn’, in plaats van dat het toch oprecht niet uitmaakt wat de ander draagt en een waardeoordeel daarover überhaupt geen nut heeft? Mijn korte broek zit gewoon lekker, net als mijn slippers en net als mijn merino trui en donsjackie. Ik ben nog even zoekende naar de balans :-).

En zo proberen we langzaam te landen in Nederland en blijven we ons verbazen en vergelijken, waarbij de heimwee zo nu en dan sterk aanwezig is. We zitten nog steeds in een rollercoaster hoor, maar hij gaat gelukkig niet meer over de kop. De energie komt langzaam terug, kitesurfen op de Noordzee vindt M ook leuk met zijn volledig nieuwe uitrusting, de mountainbikes hebben we erg gemist en het strand om de hoek is onze nieuwe achtertuin. Een simpel bakkie kunnen doen met vrienden of familie is natuurlijk onbetaalbaar, net als zwangere buiken van je beste vriendinnen kunnen aanraken en tante worden van de inhoud!

We zullen zien wat de komende tijd ons gaat brengen! Hopelijk een geweldige zomer en volle mep genieten van al het moois dat er te vinden is in Nederland en waarvan we ons nu dubbel zo bewust zijn! Ook blij te zeggen dat de nieuwe avonturen machine alweer lekker draait.

Ik vind het ontzettend leuk om te merken dat veel mensen hebben meegenoten van onze avonturen op het zuidelijk halfrond via ons blog. Vaak ook uit heel onverwachte hoek! Dank voor alle enthousiaste reacties! Ik hoop stiekem dat er mensen zijn die hierdoor ook aan het genieten zijn van hun dromen, hoe klein, ver weg, groot of dichtbij ze ook mogen zijn!

Vier het leven en stel niets uit!

 

Nu is het echt af. Brok in mijn keel.             

Thanks New Zealand for this unforgettable, epic journey! ‘Till we meet again!

Sweet as!

Foto’s

1 Reactie

  1. Assistentes Leidschenveen:
    11 september 2015
    Hello Bonnie en Clyde

    Wat een super gave foto's!
    We zijn enorm jaloers op alle tripjes in het mooie Nieuw Zeeland.
    Mochten jullie ooit terug komen! Kom dan vooral alle verhalen vertellen tijdens een inval dienst.
    Veel liefs uit Leidschenveen!

    Annika, Rebecca, Celine, Marijse


    P.S. hebben jullie nog een vacature ;D gaan wij de volgende keer mee!!