B&M en Abel! Summer in Motueka!

En dan nu de hoogste tijd voor een update over onze belevenissen in Motueka, onze nieuwe uitvalsbasis van de afgelopen 2 maanden! En wat een feestje is deze zomer geweest! Als je dan toch moet werken, kan je er maar beter een ‘working holiday’ van maken! 

Motueka, ook wel Mot, ligt in de Nelson Region, het noord westen van het South Island. Het is een van de meest geliefde regio’s van NZ waar vele Kiwi’s hun zomervakanties doorbrengen aan de gouden stranden, in dezelfde camping formatie als hun straat in Christchurch overigens. Pensionado’s rentenieren hier en genieten van het meest aantal zonuren van NZ samen met hordes internationale backpackers. En als zelfs Abel Tasman op 19 december 1642 de Nelson Bay uitverkoren had om als eerste Europeaan een soort van contact te maken met Maori, ‘dan zit dat voor ons ook wel snor’, dachten we. Dit mede gezien het feit dat Maori ons over het algemeen wél mogen. Gelukkig heeft Abel het hier inmiddels ook goed voor elkaar. Naast 2 prachtige national parks in het binnenland, de wijngaarden, bierbrouwerijtjes, fruitboomgaarden, vele delicatessen shops, fietsmogelijkheden op paden, tropische zon en een azuur blauwe, kraak heldere zee, komen de mensen hier voornamelijk voor zijn ‘Abel Tasman National Park’ waarvoor Motueka dan weer de toegangspoort is. Prima achtertuin vonden wij!

En niet alleen wij. Door de afgelegen ligging en deze achtertuin was Motueka in de vorige eeuw tijdens het hippie tijdperk zeer in trek, wat resulteerde in een influx van hippies uit alle windstreken. Naarmate het toerisme over de jaren aantrok, heeft er een verschuiving van deze hippie gemeenschap plaats gevonden naar Takaka, nog geïsoleerder, 60 minuten rijden over de Takaka hill in Golden Bay. Hier vind je nu de echte die-hards en de nieuwe ‘backpacker-hippie-imitatie’ generatie. Vooral die laatste groep is erg aandoenlijk met hun kleurige gewaden en bijpassende prullaria onder het motto ‘nonchalant hoe meer anders hoe beter, maar wel erg over nagedacht’ en natuurlijk ‘helemaal lekker jezelf’. Lekker vrij en blij rondhangen op hun eigen planeetje. Heeeerlijk. Sorry, ik kan denk ik gewoon niet zo heel goed tegen dat aparte.

Maar goed, het mag gezegd worden, mede dankzij deze groep voelt Motueka nog steeds aan als een internationale, open gemeenschap, hebben ze hier het lekkerste brood met echte korst van heel NZ, is alles gericht op ‘organisch macrobiologisch linksdraaiend’ voedsel wat oprecht erg smakelijk is en hebben ze hier de enige Rudolf Steiner Vrije School en kinderopvang van NZ, jaja! De gewone, heerlijke, no nonsense kiwi’s (oo wat hou ik toch van ze) met 10 forse hengels op hun vissersbootje in het azuur blauwe water maakt Mot dan tot een klein paradijsje, alsmede ook de 2 maanden constante tropische temperaturen! Je hoort het al, het was weer top!

Maar hoe werkt dat dan in de praktijk, zo’n working holiday? Motueka (6900 inwoners) heeft 2 praktijken, waarbij ik in de ene praktijk en M in de andere werkt. Mijn praktijk is de grootste met 8 huisartsen, allen parttime, waarvan 1 huisarts een hele stoere vriendin van M uit Amsterdam is, Suus, die hier met haar gezin al 3 jaar woont en werkt. Tijdens onze motor trip vorig jaar hebben we ze al opgezocht en zeiden we nog hoe gaaf het zou zijn als we ook in dit gebied nog even aan de slag zouden kunnen gaan! Nou, dan regel je dat dus! Nou ja, dat wil zeggen, dan regelt zij een gezinsuitbreiding met een pracht exemplaar, en dan kom ik maar wat graag het zwangerschaps verlof waarnemen! En ideaal dat er via andere kanalen al werd gevraagd naar ons voor M’s plek. Hoppa!

En dan is het wel weer even omschakelen van Opotiki, de Maori praktijk, kan ik vertellen, welke ik wel mis. Alle patienten weer even aardig en geduldig hier, heel aardig en behulpzaam team, maar dit is gewoon weer een meer welvarender populatie, duidelijk zichtbaar aan een hoger gehalte somatisch onverklaarde lichamelijke klachten, zoals we dat noemen. Leuk is wel dat patient educatie hier veel beter aankomt en dat ze er ook erg open voor staan. Blijft wonderlijk wat gewoon een goede uitleg al niet kan genezen! En ook erg leuk om veel backpackers op het spreekuur te zien. Met SOA’s. En gek genoeg zie ik in deze praktijk enorm veel mannelijke genitale klachten, met een iets wat verschrikt hoofd, want hun eigen dokter blijkt met vakantie. Ook de altijd blije seizoen arbeiders uit Samoa en andere Pacific Islands mogen niet vergeten worden, allen heel hard werkzaam op de fruit boomgaarden, want het plukseizoen is in volle gang. Zere peer-pluk-ruggen, drie op rij verstapt van de ladder (serieus?), de hele groep voor een snotter griepje, op de vrij simplistische vraag ‘Pijn?’ enkel lachen, nee giechelen, een lelijke pussende handverwondingen of gewoon dik pus onderhuids op andere willekeurige plekken (boils, huid abcessen) waarbij je dan toch blij bent dat er na incisie van die zwelling geen wormpjes of ander exotisch meegebrachte dieren vrij komen. Jaiks! En van die ene, die gewoon alle appels tegelijk plukte, kon ik toch echt geen kleurenblinde maken. Mogelijk zou het bijschaven van het engels wat helpen? Veel hilarische consulten met altijd lachende patienten!

Het is overigens helemaal niet moeilijk om de hippie populatie te beschermen tegen overgebruik van antibiotica, want zij hebben daar pepermuntolie mengsels voor. Daar tegenover staan dan wel weer de verschrikkelijk overtuigde anti-vaccinatie moeders, tevens erg actief op fora op internet, welke enkel bestaansrecht hebben bij de gratie van de hoge vaccinatie graad. Wat en vermoeiende, ‘boven de rest staande’ types! Advies geven wat betreft biodynamische medicinale wortels, blaadjes en bloempjes is altijd leuk, waarbij vaak een zucht van verlichting klinkt en heftig mee knikken als het veel te dure spul toch niet per se in mijn richtlijn beschreven wordt. Maar goed, ik heb daar natuurlijk niet voor gestudeerd.. :-D Ook deze praktijk is weer lekker doorwerken en lange dagen. Spreekuren zitten nokkie, want triage of telefonisch advies, daar verdien je natuurlijk niet het meest aan.

Het is niet moeilijk jezelf tot een uur (bij hoge uitzondering) lunch en even weg van de praktijk te dwingen met de Friese bakker in de hoofdstraat, alwaar we elke dag samen gezellig lunchen. Lekker bakkie erbij en weer opladen voor de middag, uitkijkend op een karavaan van campers, trucks met mountainbikes en/of kajaks op het dak, voortgetrokken grote vissers speedboten, jongens en meisjes met volgepakte backpacks…net alsof je ook even een uurtje met vakantie bent!

Maar uiteraard ook hier weer schrijnende verhalen die ik toch even het vermelden waard vind. Puur weer eens voor ieders besef dat de Nederlandse huisartsenzorg zo gek nog niet is. Tijdens een recente peer review met de huisartsen waarin moeilijke cases worden besproken, kwam een casus van een jonge man, 47 jaar, met een terug gekeerde hersentumor naar voren. Hij had ervoor gekozen om niet nog een keer een zware behandeling te ondergaan, wat erg invoelbaar was. Hij ging erg snel achteruit met zeer invaliderend, ernstig lijden. Het liefst wilde hij op een waardige manier zijn leven beeindigen nu zijn lijden ondragelijk en onmenselijk werd. Zijn familie leed met hem mee. Helaas klopte zijn relatief fitte 47-jarige hart rustig door. Zo kwamen we te spreken over euthanasie in Nederland, waar het wel vaker over gaat als we met buitenlandse artsen spreken, waarbij wij altijd vertellen dat het gaat om de mogelijkheid een humane uitweg te kunnen bieden als het overlijden niet vroeg genoeg komt in een laatste levensfase met onmenselijk, ondragelijk lijden. In NZ is deze discussie nog erg nieuw en, voor zover wij kunnen inschatten, ook nog erg beinvloed door religieuze overtuigingen en bijbehorende sociale druk. In deze peer review kwamen ook weer enkele sterke meningen naar voren dat euthanasie nóóit de juiste weg kon zijn, volstrekt rigide zonder enige nuancering en zonder de feiten te kennen. Ik vraag me af wat deze collega gedacht moet hebben toen we 5 dagen later te horen kregen dat de 47-jarige man in zijn schuur, met een zak over zijn hoofd, verbonden aan een gastank, gevonden was door zijn familie. Hij was God dank overleden.

Vier het leven dus!

Juist, maar hoe word je dan lekker oud en fit? Mijn persoonlijk onderzoekje naar ‘the tip’ voor een fitte, blije oude dag, boekt in deze zeer vieve 85-plussers populatie grote vooruitgang. Het meest gehoorde antwoord tot nu toe is ‘lopen, een leven lang lopen en erop uit’. Treft dat even! Want naast het zwemmetje na werk in het Abel Tasman park, een klein borreltje in onze enorme tuin, in de zon, een klein avondje fietsen langs de kustlijn van Motueka of een vers fruit ijsje bij de kersen en frambozen boer op de hoek, hebben we de weekenden ook weer wat afgehiked! Naast uiteraard de zomer vieren op het strand!

Want er was natuurlijk errrrug veel strand om te ontdekken! Na de zondag ochtend koffie op de Motueka Hippie markt, hup met de stand up paddle boards de lime stone grotten en rotsen in baaien en ‘split apple rock’ in Kaiteriteri van dichtbij verkennen! Oja, had ik al vermeld dat Kaiteriteri adverteert met het ‘behooren tot de top 10 mooiste stranden van de wereld’? Kitesurfen in Nelson, waarbij M nu officieel kan varen, zou nog wel veel vaker mogen en wat dacht je van gewoon chillen met onze chilliebin op het strand! De constante stroom van factor 50 kon helaas niet verhelpen dat het weer een verschrikkelijk bruin gezicht is geworden, maar goed er zijn ergere dingen. Zoals bijvoorbeeld patienten die dus blijkbaar naar je voeten kijken en dan concluderen dat de dokter wel aan zee zal wonen met die bruine kakkies! Zon, Zee, Zand, Zomer!

Maar geen tijd te verliezen natuurlijk! De Heaphy track ligt hier voor de deur! Een prachtige tocht van 80 km, even van Golden Bay naar de West Coast hiken door Kahurangi National Park. Dat leek ons wel wat! En wij doen dat natuurlijk in 3 dagen in plaats van 6, pff stelletje toeristen! Mijn runners knee, 3 blauwe teennagels en hielblaren ter grootte van een forst muntstuk van de eerste dag stijgen waren liever als toerist gegaan. M ook. Niet vergeten moet worden Mr. Californication, onze liefkozende naam voor een zeer irritante, praatzieke Amerikaan in de eerste hut, compleet met thermo legging met druk motiefje, hoog opgeknoopte beige hike blouse en helemaal zichzelf met hippe haarpluk + bijgepunt snorretje. Trots liet hij zien dat hij voor de tweede hut op de track wel had betaald. Het schattige vogelaar meisje, en de kiwi jagende, direct uit de sociale werkplaats getrokken Canadees zijn ook het herinneren waard. De Freeze Dry Back Country maaltijden waren weer een pretje, maar dragelijk als het water gekookt wordt op een haardvuur in de hut. En wat een genot om dan na 60 km, met een steeds zwaarder wordende pack (?), aan te komen bij de ongeevenaarde ruige westkust, met zon! Werkelijk ultiem geluk borrelt dan op, na nog eens 20 km doorzetten, bij het zien van ons prive-4 zitter-scenic flight-jetje inclusief coole piloten chick, waarmee we in een half uurtje de track over het national park terug volgden naar het beginpunt. Piek ervaring die Heaphy!

Farewell spit is natuurlijk ook een machtig interessant natuur fenomeen dat we van veel dichterbij moesten bekijken! Abel noemde dit gebied op zijn expeditie in 1642 ‘Sand duining hoeck’ en dat had hij goed gezien! M had weer een stralende dag geregeld voor een track naar een waanzinnig uitzicht over deze 35km lange sandspit en Golden Bay. Vervolgens durfden wij,  in tegenstelling tot Abel, wel dit land te betreden en ging onze expeditie verder door deze witte zandwoestijn. Machtig mooi, leek echt op de Sahara duinen maar dan spierwit! De getij verschillen zijn in dit gebied zo groot dat er bij laag water een zandbank van 9 km breedte zichtbaar wordt, hoogtij mogelijk max 1 km. Dit zorgt voor enorme vogelkolonies die hier hun voedsel vinden, maar ook voor een beruchte plek voor het stranden van walvissen, wat dit weekend opnieuw het geval was. Arme beesten, zo zonde!

Een uitje naar de Te Waikoropupu Springs (ja, deze kon ik ook niet onthouden), de grootste fresh water springs in NZ, mocht niet ontbreken op de lijst. Gelegen in Golden bay behoort deze spring, met een horizontale visability van 63 meter, tot een van de helderste ter wereld. Erg tapu (heilig) dus zwemmen zat er niet in. Dan maar op naar de Rawhiti Cave even verderop met een zeer immense ingang en ook allemaal weer erg tapu. Prachtig, vooral de heerlijke verkoeling in de grot waar de damp van ons afsloeg!

Ook het tiki touren moeten we niet vergeten. In deze regio is dat echt serious business! Wat wil je met overal die azuur blauwe zee, rollende heuvels en hoge pieken daarachter. En niet te vergeten dat het bijhouden van de groei en kleur van de appels, peren, kiwi’s, hop, persikken, druiven en wat er al niet meer verbouwd wordt op de plantages hier, altijd een goede reden is om er even met de truck op uit te gaan! Gelukkig kunnen we dat ook vanuit de tuin in de gaten houden overigens. We wonen achter een kiwi plantage!

En zo komt het ook voor dat je dan plots in een prachtige vallei rijdt op weg naar de Riwaka resurgence. De rivier valt 150 meter hoger op de berg in een gat en komt via een enorm grotten systeem in de berg weer naar buiten, 150 meter lager. En hier mocht je wel zwemmen! En waar er wat te zwemmen is, ligt B erin natuurlijk, logisch! Hier was dat voor de verandering een zeer te adembenemende  ervaring! Nog nooit zwom ik, noodgedwongen doggie-style door enkele verkrampingen, in zulk koud water, happend naar wat lucht! Whoeaaa! En uiteraard sprong ik daar, waar ik goed kon zien dat er geen rotsen waren en het lekker diep was. Refreshing zullen we maar zeggen!

En zowaar heeft het ook weer even geregend, dus konden we eindelijk weer eens ons volledige outdoor pak aan en de modder in! Heerlijk. Op haar Harwood’s Hole op de Takaka Hill, waarbij je onderweg nonchalant even offroad door Canaan Downs, een filmset uit Lord of the Rings, rijdt. Tomtiedom. Prachtig wandelingetje door een oerbos naar een enorme grotschacht, the Hole: 176 meter verticale drop en 70 meter breed volgens de informatie bordjes, want het werd niet aangeraden op de instabiele rots rand te gaan staan. Wij geloofden dat graag en hebben vervolgens genoten van een eigen creatieve route naar een viewpoint tussen de grotschachten en sinkholes door zeg maar, voordat we het normale pad weer gevonden hadden. De Takaka valley was prachtig met bewolking. Zo mooi dat ik hem ook bij mooi weer nog maar eens een keer gelopen heb. Met Inge en Just!

Want, jaja, we hebben hoog bezoek gehad! Grote vriendin Ing, (studie en coschappen samen en ook huisgenootjes, reis door Azie en later Afrika samen) had besloten langs te komen, aangezien mijn bezoek aan haar in Boston destijds ook een groot succes was! Wat een briljant plan! Geweldig als iemand de moeite neemt en in de gelegenheid is je te komen opzoeken aan de andere kant van de wereld! Dat moest groots gevierd worden natuurlijk! En wel in het Abel Tasman National Park! Maar niet nadat we de Takaka Valley tevoren dus ook nog even bekeken hadden en de volgende dag noodgedwongen moesten lunchen op een wijngaard en vervolgens de fik in onze houtkachel ging, jaja, aangezien de watertaxi met dit noodweer niet uitvoer. De jongens baalden écht enórm dat we de regenstorm niet hoefden te trotseren, Ing en ik hebben ons er maar bij neergelegd. :-)

Maar toen konden we los, na 1 dag noodweer komt in NZ altijd weer een zon overgoten dag. Hup, met de watertaxi naar Onetahuti Beach, alwaar we met ons vieren en Gids Harley in de kayaks stapten om het Tonga Marine reserve met z’n zeehonden kolonie van dichtbij te bekijken. Gids Harley bleek een fervent Maori-geschiedenis verhaal verteller, wat de prachtige gouden zandstrandjes, blauwe baaitjes, geheime riviertjes land inwaarts en limestone rotsen net even wat extra’s gaf. Niet dat dat nodig was hoor! Prachtige tocht, waarna we uiteindelijk neerstreken voor de nacht in Anchorage hut. Voor de gelegenheid hadden we een flesje rood meegenomen. Dat koop je in NZ outdoor proof, wat wil zeggen: in een plastic fles, want elke kilo is er weer 1 extra om mee te zeulen die berg op. En af natuurlijk! Briljant! De volgende dag zijn we het park weer uitgewandeld. Erg gezellig weekend!

Maar het houdt niet op hier! Mount Arthur Ranges bijvoorbeeld! Die piek moest natuurlijk ook beklauterd worden! Waanzinnige 360’ views en wat een goed bewaard geheim is dit zeg! En dat gewoon even op de zondag. In je achtertuin. Allemachtige wat verslavend is dit!

En vergeet ook niet vorig weekend, toen we weer bezakt op weg gingen naar Nelson Lakes National Park, om die Angelus hut eens van dichtbij te bekijken. Dit is een zo mogelijk nog beter bewaard geheim! Wat een waanzinnige tocht over een 12 km lange bergkam die je uiteindelijk voert naar het Angelus Lake, ergens lager liggend, midden in de bergen, en waar je dan echt even voor moet gaan zitten om naar beneden te kijken vanaf die bergkam, om te beseffen dat de zon inderdaad precies de hut beschijnt. Om nog maar niet te spreken van de reflectie van de bergen en lucht in het meer ‘s avond! Magisch! De Boboti Freeze Dry hap smaakte bijzonder goed! Ook ondanks de Amerikaanse groep oudere jongeren. Via de Speargrass track vonden we onze weg de volgende dag weer terug, waarbij het volgen van een klein berg beekje tot aan de grote rivier, onderlangs de bergkam waar we de dag tevoren hadden gelopen, ook weer voor oneindig veel foto’s zorgde!

Een bezoekje aan Cable Bay was ontspannen. Hier werd in 1876 de eerste kabelverbinding met Sydney en daarmee een connectie met het world-wide telegraph network geopend. Dit betekende dat een telegram nu in 4 dagen bij familie in Europa kon aankomen, in plaats van een brief die er 6 maanden over deed. Kunnen wij ons dat nog voorstellen?! De restanten van die kabel, die wij wel eens wilden aanraken, bleken vrij mysterieus. Niemand kon ons vertellen waar hij nou precies lag. Het uitzicht was prachtig, ook over de Nelson Boulder Bank. Een natuurlijke, 8 km lange ‘dijk’ van grote ronde stenen waarachter de haven van Nelson gebouwd is, lekker beschermd.

En op de valreep, om nou eindelijk eens die hoogtevrees aan te pakken (illusie natuurlijk, maar exposure moét helpen!), heb ik besloten hier in mijn laatste 2 weken vakantie, als M nog aan het werk is, een canyoning trip te boeken. Dat houdt volgens mij in, buitenspelen in het Abel Tasman Park in je wetsuitje en helmpje met abseilen van granieten rivierwanden, rock slides, klauteren, rivierzwemmen, kabelbanen en grotten en…een 6 en 8 meter sprong in ‘ helder blauwe pools’.... Dat wordt lachen, bring it on!

Goed verslag volgt, als laatste even een serieuze noot:

Zoals al vermeld, is het hier zowaar mogelijk om wat sfeervolle etablissementjes te vinden, zoals in Mapua. Een dorpje op een half uurtje rijden, waar je bij de plaatselijke brouwerij in het oude haventje een lekker biertje kan drinken onder het genot van life muziek. En wat smaakt dat biertje dan extra lekker als je het met vrienden kan drinken! Ik geniet er echt van om dan samen met Suus en haar gezin op het terras te zitten. Of om bij hun de fik in de BBQ te zetten na werk! En ook van een lekker bakkie koffie drinken en wat kletsen, kan ik enorm genieten! En samen met Suus een ochtend hard mountainbiken in het Kaiteriteri MTB park was ook gewoon erg stoer! Wat is het toch belangrijk om fijne mensen in je omgeving te hebben om mee op te trekken en om een goed gesprek met nieuwe inzichten te hebben! Wat zijn vrienden toch belangrijk en een verrijking van je leven! I know, het klinkt truttig, maar als je zo lang van huis bent, en daarbuiten voornamelijk korte contacten hebt met mensen (het ‘working holiday’ concept), die je vaker als ‘dokter Bonnie’ kennen in plaats van Bon, dan pas besef je dit soort dingen echt! En even een weekendje NZ is voor de meeste mensen niet weggelegd, al was het alleen maar omdat er van de 48 uur met 30 uur reistijd niet veel overblijft! En dat kan ik mijn oudjes al helemaal niet aandoen! Ik blijf erbij, ‘I’m born in the wrong country’, maar met mij ‘my whole family and friends as well’!

En daarom…ondanks dat het leven hier te prachtig is, te verrukkelijk outdoor is,  ontzettend makkelijk, ontspannen en blijmakend is en zo eindeloos zou kunnen voortduren, hebben we voor nu besloten terug te keren naar Nederland op het hoogtepunt van ons avontuur! Ja, het was inderdaad even slikken, 10 jaar dromen over werken en leven in NZ en dan de droom leven, is bijna ten einde. Even een harde reality check! Now what? Maar…als je het weer als een nieuw avontuur in NL met de rest van Europa om de hoek bekijkt, valt het best wel een beetje mee. Familie en vrienden weer in de armen sluiten maakt de enorme militaire operatie met al onze verzamelde spullen het helemaal waard!

Holland, here we come back!!! 17 April staan we weer met beide voeten in de koude lente klei! Precies op tijd voor een nieuwe zomer, want het begint hier ’s ochtends nu echt al een beetje fris en herfstig te worden, 20 graden, brrrr!

En ondanks de vaststaande vertrekdatum blijven ze zich hier maar opdringen met aanbiedingen vanuit nog onbekende praktijken waar ze ons heeeeeel graag willen hebben, permanent graag, en niet te weerstane aanbiedingen met directe mogelijkheid tot associeren en groot aandeelhouder te worden en vergeet ook niet de grapjes over ontvoeringen en stelen van paspoorts. Jaja die kiwi’s gaan ver! En dit alles natuurlijk  in de hoop dat we toch echt nog wat langer blijven, ofwel rap terugkomen, dus dat zit wel goed voor de rest van ons leven, dunkt me!

Maar laat je niet afleiden B, eerst staat er nog een 3 weken durende afscheidsronde en tevens ontwenningstactiek op het Zuid eiland op het program! Nog even dag zeggen tegen al het moois en alle must-see-agains. Okee, en we hebben ook een paar aller aller laatste dingetjes op de lijst gezet, want we kunnen natuurlijk niet weg voordat we echt alles gezien hebben. Dat zou gek zijn.

Volgende verhaal vanuit het vliegtuig, 33 uur, ik zal het kort houden, beloofd! :-D

Tot heel snel weer ziens,

Groet Bon