B&M en de ontdekking van de hemel. Aa toe mam, mag ik blijven?

Ja hoor, daar zijn we weer vanuit ‘Ohope, NZ’s most loved beach’, aldus de ANWB van New Zealand. Wij houden het op heaven! Okee, wel eerlijk blijven, familie en vrienden missen is best een dingetje, maar buiten dat zou ik hier de rest van mijn leven heel blij oud kunnen worden! Zucht.

En waar te beginnen! Want eigenlijk vallen de lange weekend trips een klein beetje in het niet bij het genieten doordeweeks en in de weekenden thuis! Ohope en de 8 weken dat we hier nu zijn staat gelijk aan ontspannen!

Ohope, met z’n kilometers lange zandstrand, blauwe zee en de al eerder genoemde vulkaan voor de deur, fascinerend! Maar niet te vergeten ook een prachtig beschermd stuk binnenwater en tevens harbour met talloze eilandjes ter ontdekking! Whoo! Wij vonden het dan ook vrij logisch om onszelf te trakteren op Stand Up Paddle (SUP) boards om al dit buitenwater optimaal te benutten! Ja, je moet toch wat als het niet waait! Onze nieuwe vriend Greg van de SUP school alhier kon ons wel helpen en na grondig literatuur onderzoek door M waren wij plots de trotse bezitters van 2 indestructible RedPaddle inflatable SUP boards inclusief 3 piece carbon paddles! Wat een coole dingen! En nog normaal te vervoeren ook, souvenir voor thuis! Giethoorn, here we come!

Dus B&M op de SUPboards, op naar verlaten strandjes om de hoek, eilandjes, enorme sting rays kijken op de ondiepe bodem van de harbour, vastgelopen pilot walvissen (walvissen?Ja walvissen!!) in de harbour kijken en meedoen met redden, rondje eilandjes en niet te vergeten lekker klooien en golven proberen te pakken in zee. En als M dan zegt, ‘hee, ik zie witte koppen op de golven’, als we buiten een boekje zitten te lezen, dan is binnen 5 minuten een kite opgeblazen natuurlijk! Wat ik al zei, Heaven!

Ohope culinair! Het is echt een gezellig badplaatsje met een paar kleine restaurantjes, niet te vergeten de Franse bakker Louis met z’n croissants en pizza’s en onze stam-koffie tent. Alhier kwamen we NZ weer op z’n best tegen: een kras echtpaar van 80+, dat net van een fikse wandeling terug kwam, vroeg ons of we niet heel even bij hen wilden komen zitten, want ze vonden het zo leuk om even te kletsen met mensen van overseas! Kletsen over motors enzo. Wat een schattig stel! Over kletsen gesproken: In het begin merkten wij hier vaak dat als wij antwoorden op de vraag ‘wat we hier dan deden’ met ‘ we zijn huisarts’, het gesprek toch ineens wat minder open was of dat de mensen zich ongemakkelijk voelden of een enkele direct begon over zijn gezondheidsproblemen ofzo. Kijk, je wilt niet dat mensen zich ongemakkelijk door jou voelen en daarbij hebben ook wij weekend, dus, om dat uit de weg te gaan draaiden we er vaak een beetje omheen, ‘vakantiewerk’, ‘werk en reizen enzo ja leuk’, ‘in een health centre’ op z’n hoogst, maar uiteindelijk kwamen ze er dan via via toch wel achter, wat dan nog gekker was. Laatst besloten we dan ook om er niet meer omheen te draaien als ernaar gevraagd werd, en …wat denk je... Werkelijk de eerste de beste mevrouw achter de kassa in de sportwinkel stelde de vraag en begon vervolgens direct, zonder enige gene, met een verhaal over haar overgangsklachten en bloedpoep. Dusss..

Nou goed, wat doet die huisarts dan! Een dag in Opotiki… Nou, dan wel eerst om 6.50am opstaan met best vaak zon. Rolgordijnen omhoog en even koekeloeren naar White Island, rechte rookpluim omhoog. Check. Hoog water? Check. Even zee opsnuiven en dan rustig wakker worden op de Pacific Coast Highway, 37 km naar Opotiki, langs welgeteld 5 scenic reserves met palmbos, varenbos, pohutukawa bos, alles bos. Dan langs enorme, glooiende, groene heuvels met lammetjes om vervolgens het laatste stuk langs de Pacific Ocean te rijden. (Een file overleef ik nu officieel niet meer!) 

Op de praktijk aangekomen staat m’n theetje klaar, even grapjes maken met de ladies om vervolgens te beginnen. Niemand heeft haast. Lunchen gebeurt buiten in de zon, te vaak, bij de fantastische sushi tent even verderop, hilarisch, wat doen die mensen hier! Koffie-to-go bij Two Fish, de beste koffie in de Bay, om vervolgens de middag te vullen met de volgende set patienten en wat paperwork time. Om 5 uur trek ik de deur dicht!

En ik moet zeggen, ik voel me helemaal thuis in deze praktijk, en zelfs in deze patienten populatie. Ondanks dat het doorwerken is, bestaat er geen stress in deze praktijk. Niet bij collegae, niet bij de ambulance en niet bij patienten. En dat is aanstekelijk! En ondanks de soms hopeloze gevallen is het werk toch ontzettend rewarding merk ik. Dat komt ten eerste omdat de patienten zich echt heel dankbaar uiten voor de hulp die je ze geeft, maar vooral ook doordat een spreekuur voor 95% bestaat uit lichamelijk goed te verklaren klachten. Dat geeft over het algemeen duidelijke diagnosen, waar wij dokters dan wat mee kunnen. Vage moeheids klachten, overal pijn dokter, atypische pijn op de borst, hoofdpijnen, buikpijn in het algemeen, hypochondrie, dat soort dingen zie je hier amper. Daarbij is het hier niet de dokters schuld als iemand ziek wordt met een diagnose, maar zien ze het hier over het algemeen als iets dat erbij hoort, rot, maar zolang ze nog een beetje kunnen vissen, voor oma kunnen zorgen of op zwijnen kunnen jagen vinden ze het prima.

En dat verbaast me steeds meer, hoe arm ze hier ook zijn, hoe groot de problemen ook zijn, hoe laag de levensstandaard ook is, je hoort ze niet klagen.  Ze helpen elkaar, altijd een lach op een gezicht te zien en zijn tevreden met wat ze wel hebben. Dat maakt de levenskwaliteit opvallend hoog! Daar kunnen we in west Europa nog wat aan verbeteren! Dit is ook duidelijk te zien in die, net niet zuiver zingende, maar ontzettend blije, aandoenlijke straatmuzikant, buiten, tegen over mijn spreekkamer raam… Zennn…

En wat zie je dan zoal? Nou, zoals daar zijn gangreneuze diabetes voeten bij 40 jarigen waarbij ook dat onderbeen geamputeerd moet worden, mensen die CVA’s krijgen omdat ze hun bloedverdunners even niet hadden ingenomen, veel veel kindjes onder de impetigo, scabies en de beruchte sepsis uit huidinfecties, cardiovasculair risico management waarbij je over het algemeen direct meerdere tabletten moet/zou willen starten, jonge kindjes met luchtweg problematiek en saturaties van 80%, bijbalontsteking die duidelijk direct voor IV medicatie moest, mijn god! ‘Pijn aan mijn hart doc’, erg jonge tienermoeders, obesitas obesitas en had ik al gezegd obesitas, en diabetes 2.0?, verzoeken voor hoge dosis pijnstilling totdat ze de tandarts kunnen zien, jongemannen die dan zelf hun voortand er maar uittrekken wat niet echt helpt als de wortel afbreekt en dit heel normaal vinden, dus, binnenloper met een hoog cervicale fractuur die ik nu wekelijks zie met z’n haloframe (bizar), volledig instabiele schouders door de vele rugby luxaties, brandplekken door een herbicide op de kiwi plantages, tandabcessen bij kinderen, cirkelzaag in hand, cirkelzaag door vinger, hand in grasmaaier, hond in arm (oi oi!), binnenloper: motorrijder zonder helm 50km/h vs car, o.a. ingekopte voorruit, toch even voor controle, vond zijn baas wel zo verstandig, Bells Palsies, babies onder het geinfecteerde eczeem, vele keelpijnen met streptococcus groep A wat hier allemaal aan de penicilline gaat, en vergeet niet de psychische problematiek met manisch verliefde patienten, bipolairen, borderliners, veel verslavingsproblematiek en alle overige dubbeldiagnosen, altijd interessant. O, en had ik obesitas al genoemd? O, en vergeet vooral ook niet de beperkte intelligentie in het algemeen. Zolang de tienermoeders het hier wel een goed idee vinden om te gaan roken als ze zwanger zijn omdat de baby dan lekker klein blijft, bevalling technisch (dit is serieus), zolang de mensen serieus denken dat de Subway gezonde broodjes verkoopt, kinderen een steak&cheese pie als lunch krijgen, en zolang de babies hier limonade of high sugar ‘vruchtendrankjes’ krijgen en energy drankjes goedkoper zijn dan water, is hier de komende jaren nog wel wat werk voor ons! Je valt soms echt bijna van ongeloof van je stoel en het baart me heel, heel veel zorgen voor de komende generatie.

Overigens, de videoverbinding die gebruikt wordt voor de diensten vanuit huis is echt briljant! Zo al menig patient kunnen insturen met een pasklare diagnose waarvoor ik anders weer in huis had moeten komen. Hoogtepuntje (niet voor de patient) was een cornea erosie over het volledige oppervlak van zijn contactlens. Door de zeer adequate verpleegkundige (had ze nog nooit gedaan) de juiste druppels toegediend waarna, met een camera op het oog, de diagnose vrij simpel was als ook het beleid.

En dan nu de weekenden, waarvan we welgeteld 1 weekend volledig van huis weg zijn geweest! Mogelijk niet verbazend!

Nadat ik het eerste weekend hier een pittig gastroenteritis virus heb overleefd (bizar, ik ben n-o-o-i-t  ziek), konden we daarna los!

Te beginnen met de Tarawera Falls, een top uitje en zeer indrukwekkend! In 1886 heeft de laatste verwoestende uitbarsting plaats gevonden van de Tarawera vulkaan, waarbij de lavastromen de waterafvoer van de Tarawera river hebben veranderd. Deze verdwijnt 30 meter voor een klif ondergronds en via lava grotten komt de waterval naar buiten en stort 35 meter naar beneden langs deze granieten klif.  Wat een geweld! Op camera niet te vangen!

En gelukkig is hier ook meer dan voldoende te trampen! Wat wil je ook met allemaal beroemde Maori strijders die hier hun weg aan land hebben gevonden! De tramps gaan over het algemeen van Pa naar Pa, een hoge ronde berg waar de Maori vroeger hun forten op bouwden. (Oja, en het is ‘Mauri’ met rollende R, niet ‘Ma-ori’ natuurlijk!)

De beroemdste track hier is de ‘Nga-Tapuwae-o-Toi’ ook wel ‘ the footprints of Toi’ track. Van Ohope naar Whakatane en terug. Strijder Toi kwam in Whakatane rond 1150 AD aan land en bouwde een grote Pa.  Nou, daar had hij een mooi plekje voor uitgekozen!

Whakatane, op 5 km van Ohope, waar M werkt, is een prettig stadje voor de weekend shoppings, koffietjes en croissantjes bij alweer een franse bakker! Het begint er bijna op te lijken! Opmerkelijk zijn de vele terrasjes, heel on-Nieuw Zeelands gezellig! Ook in Whakatane ligt een groot stuk Maori historie! 200 Jaar geleden kwam de eerste van de 7 latere waka’s (canoes) hier aan land. Erg belangrijk die waka’s, dat wordt als eerste genoemd als je over de genealogie (whakapapa) van je familie vertelt!  De overlevering vertelt dat, toen de mannen aan land waren gegaan om de boel te verkennen en de vrouwen nog veilig in de waka zaten, deze langzaam wegdreef van de kust! De vrouw van het opperhoofd, Wairaka, pakte de peddels (wat niet gebruikelijk was voor vrouwen) en riep: ‘Kai Whakatane au i ahau’, of wel, ‘I will act like a man’ of ook wel ‘Give me strenght like a man’. Hup, zij die waka weer naar land gepeddeld en direct een helden status gekregen natuurlijk die je nu nog kunt bewonderen in de vorm van een prachtig beeld op een grote rots bij de ingang van de haven!

In dit hele gebied en voornamelijk in Opotiki ook ligt ontzettend veel Maori historie, geen fraaie. Opotiki was een bloeiende handelsstad en de stammen hebben in het begin een zeer goede samenwerking en handel gehad met de Europeanen (Pakeha). Tijdens de New Zealand Wars, mid 19de eeuw, waarin de Britten voornamelijk op jacht waren naar land, zijn rondom Opotiki verschrikkelijke dingen gebeurd. Verjagen en vermoorden van Maori, verwoestingen en puur landje pik, wat allemaal begon met de moord op missionair Volkner, in de kerk in Opotiki, schuin tegenover de praktijk.

Het mag gezegd worden, deze regio heeft iets speciaals, iets mystieks wat niet echt te vatten is. Kan er uren over praten met mijn Maori vrinden!

Maar nu even niet! Op naar White Island, de actieve vulkaan voor onze deur! Hoog op de to do lijst kun je begrijpen, dus toen de zee kalm was en de zon scheen, direct de trip geboekt! Na een 2 uur durende boottrip, god dank was de zee rustig, kwamen we aan bij een verwoeste stijger! Jaiks, wat bizar!! Lopen op een active vulkaan die 1x per jaar uitbarst en continue onderhevig is aan aardbevingen. Met helm en gasmasker, want ondanks dat de dampen voornamelijk uit CO2 bestaan ‘kan de kleine hoeveelheid zwaveldamp toch erg irriterend zijn voor de luchtwegen’. Kom maar op!

Wat en bizar maanlandschap, rood, geel, wit, bruin, groen! Een hoge kraterring (321 mtr) aan de noordkant met daarvoor het groene kratermeer met ph -0,6 (ieks), kunstige zwavelafzettingen in ‘sulfer chimneys’, waarbij Rotorua volledig in het niet valt! Rotsen, rock slides, sissende stoomventielen uit de aardkorst, zwavelriviertjes met water dat smaakt naar citroen en ook de overblijfselen van de oude zwavelwinningsfabriek! Er leefden hier dus gewoon mensen, een stuk of 10! Holy moly! Helaas heeft geen van de mijnwerkers de uitbarsting van 1914 overleefd en wist de gids nog een paar opmerkelijke verhalen te vertellen van zoekgeraakte mensen. Na 2 uur rondwandelen was het dan ook de hoogste tijd om weer eens op te stappen! Fascinerend en als je tijd hebt echt een dikke must do!!

In Gisborne waren we ook nog niet geweest! Prachtige, stevige rit door een enorme gorge en oerwoud alvorens aan de Gissy kant uit te komen tussen de wijnvelden, sinaasappel-, avocado- en citroen- boomgaarden. Het leek erg op Napier, met langs de winkelstraat palmbomen, aan een prachtige baai, met art deco architectuur en een heerlijk vissoepie in de oude victoriaanse gentelmens club! Net ten noorden liggen prachtige surf beaches die vanaf de klif erboven nog spectaculairder zijn.  Hup, weer terug naar Ohope, want daar is het toch het mooist, en daarbij stond de hele East Cape ook nog op het program voor later!

Dus toen er een volledig zonovergoten weekend voor de boeg stond, hebben we de truck ingeladen voor een serieuze roadtrip rond the East Cape! Geweldig, wat en verlaten gebied! Indrukwekkende kustlijnen met kalkrots kliffen, vel blauwe zee, mixbos, uiteraard ultiem Maori terrein met in elk gehuchtje een Marae (dorpshuis) met prachtige woodcarvings, en uiteraard weer kleine, idyllische, houten kerkjes met uitzicht op zee. Met pinguins ook. Overnachten met uitzicht op een baai was niet slecht, enkel kort, aangezien we om 4.30am weer op pad moesten voor de sunrise bij East Cape Light house! Het liep bijna in de soep, maar M was gelukkig doortastend! Hup, onder de sterrenhemel de truck in, 45 min rijden met 21 km in het pik donker over gravel roads, oja met koeien, schapen en loslopende paarden. Vervolgens een sprint trekken van 700 treden naar het light house om met brandende luchtpijp een kwartier voor sunrise aan te komen op het meest oostelijke puntje van NZ! We waren niet de enige dus het moest wel spectaculair zijn… En dat was het! Van sereen Aurora naar roze lucht, dan plots een gouden bal die in 15 minuten uit de zee rijst waarbij de kalkrots kliffen op rechts het licht meer en meer reflecteren! Dat was bijzonder!

De terugrit bij daglicht bleek prachtig. Op naar Gisborne via de kaap, nadat we officieel de eerste, gore koffie in NZ langs de kant van de weg hebben moeten weggooien! 

Opnieuw woeste kustlijn met de 600 meter lange Tolanga warf, de langste betonnen stijger in de southern hemisphere en gelukkig was er ook nog iets te trampen! Een mooie track gevonden naar Cooks Cove, waar Captain Cook in 1769 ook voet aan land heeft gezet. Hier waren ze wel aardig, in tegenstelling tot Poverty Bay bij Gisborne, waar hij zijn eerste landing maakte. Het geheel werd afgesloten met een zwemmetje bij 26 graden in tropisch Wainui beach, net voor Gisborne. Bij Mt Cook was die dag een camper omgewaaid en heavy weather warnings in de rest van NZ inclusief sneeuw in southland! Typisch NZ!

De rest van de weekenden hebben we ons kostelijk vermaakt in Ohope, op onze SUP boards, aan de vlieger, heerlijk slenteren over het strand en ijsjes eten, wachten tot de Pohotukawa trees (christmas trees) zouden gaan bloeien, boekje lezen, koffietjes, mijn eerste echte Pavlova gebakken voor M's 21ste verjaardag, erug veel ontspannen, mailtjes sturen over onze volgende werkplek in Motueka, sorry zei je Motueka? 10 minuten rijden van het Abel Tasman NP op het Zuid Eiland? Ja Motueka dus. Whoop whoop!......maarrrrr….. ook heel hard plannen maken voor de volgende reis: Australie, here we come!!

Jaja, ik vind het ook een tikkie asociaal worden: volgende week vertrekken we voor 7 weken naar Australie, waarbij ik alvast 1 stoffig hoogtepuntje zal verklappen! Met een 4WD truck met tent op het dak gaan we rondcrossen in het Red Centre on vervolgens via een beroemde off road track af te zakken naar Adelaide, waarna we als rode, stoffige wezens zullen aankomen in Melbourne. Oja, en Oud&Nieuw uiteraard in Sydney, dat is logisch. OMG, maak me gek!! Zwaar leven! Tot over 8 weken!

Groet Bon