B&M in de sneeuw!

Jaja, hatsekidee! Minus four…winter in Gore!

Nou was dat wel een aantal weken geleden en heeft zich dat in Gore mogelijk nog 2 andere nachten voorgedaan met hier en daar wat laffe, natte sneeuw, maar goed, winter is winter! De wat hoger gelegen delen in het zuiden en uiteraard de alpen hebben enkele dagen de volle laag sneeuw gekregen waarbij alle scholen hier dan direct sluiten en ook Highway 1 gewoon dicht gaat, zeg maar de A4. Logisch bedachten wij ons later, er is gewoon weg te weinig verkeer om zout in te rijden, en zand en grind schiet dan ook niet echt op! Overleven dus! En dit lijkt toch redelijk geluk, al blijf ik die korte dagen echt een crime vinden!

In de praktijk hebben we de afgelopen 2 maanden ook duidelijk te maken gehad met de winter. Stamp volle spreekuren met volle mep griep. Het meest opmerkelijke was toch wel dat dit rural NZ niet zo zelf redzaam is als ik tevoren gedacht had. Zo blijkt 1 dag wat oorpijn een volstrekt normale reden om bij de huisarts te laten vaststellen dat het inderdaad om oorpijn gaat. En ook 1 dag hoesten kan natuurlijk zomaar een longontsteking zijn, waar blijkbaar toch veel mensen gewend waren direct aan een antibioticum geslingerd te worden, wat resulteert in heel veel patiënt educatie. Een verschrikte moeder met een kern gezond ventje dat vorige week 1x gebraakt had, trok werkelijk mijn wenkbrauwen naar ongekende hoogte! Onderliggende hulpvraag echt niet te vinden!

Gelukkig zijn daar ook de dingen waarvoor wij hier zijn. Stoere mannen die niet willen klagen maar toch echt 40+ graden koorts hebben door een iets wat uitgebreide huidontsteking, veel astma problematiek waarbij ik mij niet aan de indruk kan onttrekken dat de continue kolendamp in de lucht hier (huiskachels op kolen, typische geur!) bijdraagt aan het probleem, metaalsplinters in ogen en veel andere gewonden, gewoon echt zieke mensen, bij werkelijk bijna iedere patient het cardiovasculaire risico management, en de schouder- en rug klachten uiteraard aangezien de zware tijd van het kalveren en lammeren inmiddels weer is aangebroken.

Zo heb ik j.l. ook mijn eerste spoedtransport per helikopter moeten bestellen tijdens een zaterdag nachtdienst op de SEH. Best een dingetje, denk je dan, maar de Intensive Care in Dunedin hakt duidelijk dagelijks met dit bijltje. Interessant is dan toch dat de heli er na een dik uur pas is, prettig is dat een volledig IC team aan boord is. En die dronkaard die op hetzelfde moment wordt binnengebracht met fors aangezicht letsel en nu wel weer redelijk aanspreekbaar is… tja, die slaapt hier gewoon zijn roes uit, want als we hier iedere dronkaard op zaterdag door een CT moeten trekken… Dus. Medisch leuke dingen zijn ook de keuringen voor de Immigratie dienst, en dan vooral voor hele families uit Fiji bij voorkeur. Ontzettend blije mensen, werken hier in de zwaarste en meest gevaarlijke business: the forrest industry (hout bouw) en doen uiteraard de vrijwillige Fire Service in de community er even naast! Wat een toppers! Overigens vond de Immigratie Dienst het recent geen probleem om ook ons werkvisum te verlengen. Wat een inefficiente papierwinkel zeg, alles weer opnieuw!

Het publieke zorgsysteem hier blijft nog steeds ergeren! Ik wacht al 3 maanden op een afspraak bij de neuroloog voor een verdenking MS (Gore district heeft een zeer hoge incidentie van zenuwziekten, zal wel aan de wat uitgeputte genenpoel liggen) en een CT scan voor het uitsluiten van een tumor duurt 8 weken. Zo ook kreeg ik gister de ontslagbrief van een patiente die recent getroffen werd door een hersenbloeding, ze wachtte al 2 maanden op een afspraak voor analyse van verschillende eerdere TIA’s… Pijnlijk en waardeloos. Goed, je leert er mee werken, maakt je erg zelfstandig als huisarts/dik 1,5de lijn arts en laat je dagelijks de toegankelijkheid van zorg in Nederland waarderen!

Het ‘engels in de spreekkamer’ of ook wel de gebruikte ‘slang’ blijft interessant/niet te begrijpen of te herleiden, zeker de slang van de coole Maori bro’s! De grote verscheidenheid aan bijvoeglijke naamwoorden ten aanzien van hoe een mens zich kan voelen, blijkt onuitputtelijk. Gritty, wobbly maar ook bubbly om er een paar te noemen die ik kan herinneren, waarbij het ‘feeling totally shattered doc’ mijn favoriet blijft. Het weer kan nippy, sleety of crisp zijn, we hebben het over een ‘wee (klein) boy’ en een ‘wee moment’  net zoals de originele scottish hier en dat allemaal uiteraard met het beroemde Gore-accent: de rollende R! Treft het even dat ik uit Leiden kom!

Maarrr.. de winter brengt ook nieuwe mogelijkheden! Zo heb ik enkele weken geleden mijn debuut gemaakt op de regionale radio, Hokanui Breakfast FM, bij snelle jongen presentator Luke, als medisch expert jaja! Het onderwerp van het interviewtje was de ‘men-flu’ (het lijden, met grote L, van mannen bij een griepje’.  Uiteraard was mijn inschatting dat snelle Luke zou pleiten voor het bestaan van meer ernstige klachten van griep bij mannen, voornamelijk om zo nu en dan legitiem, volledig van zorg afhankelijk, op de bank te kunnen vegeteren.  Na een klein literatuur onderzoekje, met een recent onderzoek waarin blijkt dat mannen theoretisch inderdaad een hogere temperatuur kunnen ontwikkelen bij een infectie, lukte het om hem daarin, tegen de verwachtingen in, te bevestigen. 1-0 Voor de expert. Snelle Luke was even ‘flabbergasted’. Geinig!

Goed, nu weer over belangrijke zaken. Nieuw Zeeland, koffie land! Ja! Wist jij dat? Ook weer zo'n aangename verrassing! Ik heb nog nergens in NZ een slechte koffie gedronken, sterker nog, ieder benzinestation, cafe, take-away chinees(= fish&chips), of restaurant waar je maar binnenloopt heeft een degelijke espresso machine staan met altijd vers gemalen bonen in het filter! En zo ook in onze New World supermarkt hier in Gore! Een heuse koffiebar naast de kassa’s! Dus onze weekenden weg beginnen met wat voer inslaan (waarbij we er nu niet meer aan ontkomen dat we in de gaten worden gehouden wat blijkt uit opmerkingen van het winkelpersoneel zoals ‘hee, ben je alleen vandaag? Of ‘hee, jij bent toch met die andere? Uhh sorry, wat?)), waarna we op pad gaan met een heerlijke latte-to-go van de supermarkt!

Over weekenden gesproken…Tja, nu we er toch zijn, kunnen we maar beter geen weekend onbenut laten! En aangezien elke trip nu inhoud dat we kunnen tiki touren (rond crossen) met de 4x4 zijn de uitjes voor ons niet ver genoeg meer! Zo kan het gebeuren dat je zomaar een hele dag moet rijden over prachtige binnenwegen voor een kopje koffie!

We besloten om Fjordland eerst uit te kammen. Prachtig gebied bestaand uit, ja, fjorden. Verder weg dan dit van de bewoonde wereld wordt het niet. De Kepler track om mee te beginnen. Een 4 daagse tramp die voor het grootste deel te lawine-gevaarlijk is in de winter, maar het eerste deel van de tocht, naar Luxmore Hut zou veilig genoeg zijn. Vroeg in de benen om niet in het donker thuis te komen! Prachtige tocht door mysterieus sprookjesbos met overal mos en eenmaal boven de bush line hebben we onszelf en uiteraard ook het Nederlands elftal menig maal toegejuigd. Prachtige uitzichten met in de verte fjorden in de mist. En heel in de verte: Milford Sound. Dat zag er ook goed uit!

Dus een volgend weekend, op naar Milford Sound! Het meest bekende Fjord hier met de gelijknamige, meest bekende Great Walk van NZ. Dit is een 3 daagse tocht, te gevaarlijk in de winter zoals recent weer bewezen is: toerist die dacht boven de natuur te staan, meegesleurd door wilde gletsjer rivier en omgekomen. Hij staat bij ons dus op de lijst voor komende zomer. Maar uiteraard is de Milford Highway, 150 km door volstrekt ruig, oud gletsjer gebied met immens hoge, verticale, granieten bergwanden, met de 4x4 een feest, ook met opgevroren weg! En een heuse cruise in het fjord kon ons ook erg bekoren. Zeker aangezien dit in de winter alleen wordt ondernomen door een handje vol verdwaalde toeristen! Gewapend met onze NZ-proof thermo outfit stonden we voor op het dek ons te vergapen aan de watervallen en immensheid van dit alles. Het klimmetje in de middag naar de Key Summit op de Routburn Track (ook weer een Great Walk, voor de zomer) konden we niet laten. Vermeldingswaardig tijdens deze trip was ons verblijf in een huisje langs de Milford Highway, echt in de middle of nowhere. Oi oi, en erg genant voelt het dan als je alwéer op je mobiele telefoon kijkt en ziet dat er hier echt nul bereik is. Even een lang weekend ontnuchteren! Aanrader!

En nu we 2 auto’s hebben, konden we ook eindelijk de Blue Mountains (1013mtr) tackelen! Een one-way track van een uur of 6 (8 door omstandigheden) in onze achtertuin. Na een week regen was de eerste sneeuw al te zien op de bergkam. Deze dag was er volop zon voorspeld. Bij aankomst gelukkig de toppen in de een dikke wolk, want anders zou de weerman natuurlijk eng geloofwaardig worden! 1 Auto aan beide kanten van de track en off we were! De track bleek te qualificeren als echte ‘tramp’, wat zoveel betekend als een, enkel met kleine oranje driehoekjes en paaltjes aangegeven, uitdagend pad. Na 2 uur klimmen langs en door een rivier, op spekgladde hellingen en met een volledig natte modder broek op half zeven, hadden we de eerste top bereikt… En de laag hagel op een ijsnat moeras. En de ijskoude wind en de ijskoude wolk! Oi! De onverwoestbare boots bleken toch niet bestand tegen zoveel nat geweld! Lekker een paar uur doorstampen dus met in no time bevroren broek en voeten, okee en ook vingers, springen van droog landje naar iets minder droog landje en zo nu en dan toch een stukje zon! De interessante afslag met ook oranje driehoekjes halverwege kon ons alleen heel even van de wijs brengen, door zoiets als ‘fout kiezen wordt waarschijnlijk bevriezen’. Uiteraard kozen wij goed, haleluja! Top tocht!

Inmiddels was het echt winter wonderland geworden in Central Otago en had de weerman voor komend weekend ‘sleety rain’ voorspeld in Wanaka. Veel slechter kan het niet, dus hup, snel op naar Wanaka om de Istmus Peak te tackelen. De hike dag: zoals inmiddels bekend, prima zonnige dag! Kijk, en dan is een piek van 1385 meter beklimmen door verse poedersneeuw een feest natuurlijk! Okee, de opgevroren ijzige hellingen in de schaduw halverwege zijn even een uitdaging en ploegen door de sneeuw heeft een nieuwe dimensie gekregen, maar de uitzichten tijdens de track waren werkelijk onwerkelijk! Lake Hawea tijdens het stijgen met op de top een panorama van Lake Wanaka, Mt Aspiring, de alpen, Lake Hawea en het Central Otago backland. Door de ijskoude wind op de top viel mijn Iphone steeds uit, maar enkele kiekjes ter illustratie zijn toch redelijk gelukt!

En ook de beste skipiste van Wanaka hebben we inmiddels getest, Treble Cone. Hartstikke geinig natuurlijk dat skiën hier in NZ, uitzichten weer onbetaalbaar, maar oi oi wat zijn we verwend met de Alpen in Europa! Treble Cone, 2 stoeltjesliften, paar leuke pistes ter vermaak en exorbitant hoge entry fee! Box ticked. Oja, en uiteraard was de stijle, onverharde, vrij blubberige, haarspeld weg, omhoog naar een van de belangrijkste skigebieden dus, voor onze 4x4 een lachertje! Typisch NZ. Queenstown met zijn Remarkables staat nog op het program voor we uit Gore weggaan uiteraard, daar schijnen ze 6 liftjes te hebben! :)

Jullie snappen het, wij blijven nog even.

Inmiddels staat de lente hier alweer voor de deur en hebben we de eerste lammetjes al gespot. Intussen zijn ze druk bezig met onze volgende plek, op z’n nieuw zeelands natuurlijk. Te beginnen over 3 weken. Wij zijn ook benieuwd! Snel meer!

Groet Bon